You Complete Me

Lieve jij,

Ik sta op een bruggetje ergens in Nederland - ik ben een beetje verstopt voor de buitenwereld. Even op mijzelf, ergens in een hutje op de hei. Eens voelen hoe het is om je onder te dompelen in inspiratie zonder afleiding van het dagelijks leven. Zonder drukte, gezelligheid, afspraken, mail en… mijn schatjes.

Het valt mij op hoe gewoon het is om ‘samen’ te zijn als je in een gezin leeft. Hoe gewoon het is om af en toe te wensen dat je even wat langer door zou kunnen gaan zonder gestoord te worden. Hoe gewoon het is om samen te eten, te kletsen over wat je bezig houdt. Hoe gewoon het is dat er vaak iemand is als je thuiskomt of dat jij er bent voor de ander die thuiskomt.
En hoe het vaak aanpassen is, zeker met drukke schema’s van tieners met sport, dans en muziek. ‘Mam, je hebt mijn voetbalkleding toch wel gewassen hè?’ ‘Nee schat nog niet, maar ik… ik zat er net zo lekker in’. Uit liefde laat je vaak je eigen puzzelstukje even los, zie je wel weer wanneer je tijd hebt om te kijken waar het past in het geheel, waardoor je kunt zien hoe mooi het plaatje wordt als je alle puzzelstukjes bij elkaar legt.

Als je dat te lang doet, gaat het leven tegen zitten. Als je het heel erg lang doet, dat lief zijn voor de ander maar niet voor jezelf, word je zelfs vaak stilgezet, zodat je alle tijd krijgt om aan je eigen puzzelstukjes te werken.
Ik weet er alles van. Toen mijn leven ooit stil gezet werd, besloot ik, toen ik weer langzamerhand terugkwam in de stroom en weer voelde dat ik gedragen werd, dat ik dat nooit meer wilde meemaken. Dus zorg ik voor mijn puzzelstukjes.

Het is zoals Patty Harpenau zo mooi verwoordt in haar boek The Gift – een boom voedt zichzelf eerst voordat hij er kan zijn voor de vogels die er nestjes in bouwen. En zo zit ik hier, alleen, om mijzelf te voeden met inspiratie; waar tijd en ruimte even weg kunnen vallen, omdat het niet belangrijk is. En ik ben ontroerd, aangeraakt. Ik zie verbanden tussen wijsheden die weer een aantal puzzelstukjes van de universele levenspuzzel op zijn plek laten vallen. Ik voel mij gelukkig. Ik luister muziek, kijk die prachtige film waar ik nooit tijd voor heb en… voel heimwee.

Ik voel heimwee als ik op een bruggetje sta, ergens in Nederland bij een laag zonnetje dat op het water schijnt. Er zwemt een mannetjes eend. Even later zie ik ook een vrouwtjes eend. Ze zijn samen en doen allebei hun ding. Als zij onder het bruggetje zwemmen, voel ik het. Ik voel datgene wat mij jaren geleden ontroerde in een film. Ik voel dat ik hier in mijn eentje kan genieten omdat mijn schatten thuis zijn en van mij houden. Ik voel dat ik alle ruimte voor inspiratie heb, omdat zij er zijn in mijn leven: ‘you complete me’.

In liefde,

Yvette

150412