Lieve jij,
Ik zal het maar toegeven: ik ben geen geboren zangeres. Als ik meezing met anderen klinkt het prachtig, maar zodra alleen mijn stem overblijft, hoor ik het bewijs dat één plus één drie kan zijn. En toch wil mijn ziel zingen. Het is niet zomaar een verlangen, maar een verlangen dat als een rode draad door mijn leven loopt.
In mijn pubertijd had ik een idool, zij woonde in Londen en ik zag haar tijdens gezamenlijke vakanties of als zij bij ons kwam logeren. Toen ik zestien werd, was het eindelijk zo ver: ik mocht alleen naar Londen en logeren bij mijn neven en nichten. Ik keek mijn ogen uit in dit gezin vol jong volwassenen die al overal en nergens gestudeerd hadden en toevallig allemaal die zomer thuis waren. We leefden in mijn beleving van cola, chips en muziek. Ingeborg, mijn idool, kwam ’s ochtends haar bed uit, pakte haar gitaar en begon aan een heel repertoire van interpretaties van nummers – als stoere comboy, country zangeres, popstar, rockbabe – wij lagen altijd helemaal dubbel van het lachen en genoten ons suf. De rest van de dag werd er op allerlei instrumenten muziek gemaakt en je raadt het al: ik zong vol overgave mee. Twee-, drie- of vierstemmig, alles was mogelijk. Natuurlijk had je de stars en de backing vocals (mijn jongste nicht en ik). Ook zong Ingeborg altijd liedjes van een zangeres die recht door mijn ziel gingen. Zij beloofde mij toen ik weer naar huis ging dat zij een bandje op zou sturen. Zoals dat gaat op die leeftijd, keek ik vol verwachting in mijn brievenbus, maar de jaren gingen voorbij en mijn grote nicht was alweer verder met haar leven.
Vandaag is het de verjaardag van onze grote dochter, zij is twaalf geworden. Elk jaar denk ik terug aan het telefoontje dat ik kreeg toen zij geboren was. Ik lag in mijn kraambed en Ingeborg belde vanuit haar ziekenhuisbed. Zij feliciteerde mij en vertelde dat ze een laatste experimentele behandeling inging waarbij de kans bestond dat zij het niet zou overleven. Wij voelden onze liefde voor elkaar door de telefoon stromen. Nieuw leven en een leven dat in andere vorm weer verder moest.
Natuurlijk kwam mijn verlangen om te zingen de afgelopen jaren weer terug. Ik nam gitaarlessen en kwam erachter dat het geweldig stoer voelt, maar dat talent absoluut helpt. Dit jaar hoorde ik weer dat kleine stemmetje van binnen – waarom geen zangles? Ik trok de stoute schoenen aan en vroeg iemand die mij inspireert als mens en met haar muziek. De eerste keer dat zij gitaar speelt en we samen zingen, lopen na afloop de tranen over mijn wangen. Mijn ziel spreekt. Die week heb ik afgesproken met mijn jongste nicht uit het idolen gezin. Zij woont ondertussen al jaren in Nederland en ik vertel haar over mijn zangles. Ik zie ook bij haar een heel oud luikje opengaan met een diep verlangen – we kijken elkaar aan…
Afgelopen zangles had zij de oude gitaarboeken van Ingeborg bij zich en wij genieten alleen al van alle herinneringen. Dan valt er een boek uit… ‘Songs by Eva Cassidy’ – Eva kan qua leeftijd onmogelijk de bewuste zangeres van destijds zijn, maar zij is voor mij altijd de vereenzelviging geweest van de magische stem die mij ooit zo raakte. Even voelt het alsof we weer samen zijn en Ingeborg naast ons staat als we ‘Fields of Gold’ zingen…
In liefde,
Yvette
220312
Geen opmerkingen:
Een reactie posten