Grüß Gott

Lieve jij,

Ken jij het gevoel van nederigheid? Er is een plek op aarde waar ik dit ten diepste ervaar. Zo ook afgelopen week. Het begint al onderweg. Ik kan boeken verslinden zolang mijn lief naar het Zuiden rijdt, maar geef mij één berg in het vizier en ik ben sprakeloos aan het raam gekluisterd. Uren kan ik naar buiten turen en mij verwonderen over de grootsheid van deze natuur.

Voorjaarsvakantie in Oostenrijk – ik zal je eerlijk bekennen dat ik enorm uit de toon val. Ik heb het namelijk niet. Ik hoor er niet bij. Hoe vaak ik het al geprobeerd  heb, met vrienden, met z’n tweeën, met ons gezinnetje, telkens weer, tot grote teleurstelling van ons allemaal - ik krijg het niet te pakken: het ski-virus. Elke keer ging ik alsnog de berg op met dat knagende gevoel van onbehagen. Een irritant innerlijk stemmetje dat mij maar bleef vertellen dat het toch écht leuk moest zijn.

Dit jaar heb ik mijzelf bevrijd, werkelijk bevrijd, gewoon door mijzelf ‘onbesmetbaar’ te verklaren. Het moest er maar eens van komen. De eerste dag na een stevig ontbijt vertrekt de rest in opperbeste stemming naar de pistes en ik trek mijn wandelschoenen aan. Uitgebreid bestudeer ik de kaart en daar ga ik. Mijn hart zingt en ik voel die intense liefde en nederigheid die ik herken sinds mijn eerste kennismaking met de bergen. De frisse lucht en de verrassende wendingen aan het eind van het pad. Stromende beekjes onder in de zon glinsterende ijskappen, lieflijke kapelletjes, witte paradijselijke paden slingerend om de berg, ik geniet! Glibberige hellingen, ijspaden, ze doen mij niets, eindelijk kan ik ze zien als avontuurlijke uitdagingen. En net als ik mijn geluk niet op kan, gebeurt het… ik maak contact met het wandelvolk. Het wandelvolk is van een andere dimensie. Ze begroeten je met een grote glimlach, kijken je echt aan en spreken allemaal dezelfde woorden: Grüβ Gott. 

Als ik die avond enthousiast over mijn dag vertel, hoor ik het verhaal van mijn schoonvader, die, al wandelend in de bergen, bij deze begroeting eens antwoordde met: ‘Nou zo hoog komen we niet vandaag’.

En als ik stil sta bij deze uitspraak, voelt het toch een beetje zo. Alsof wij even contact maken met de hemel in onszelf. Wat een prachtige gewoonte om de God in de ander te begroeten. Het is alsof ik ‘Namasté’ opnieuw beleef. De eerste keer dat iemand mij uitlegde dat dit betekent: ‘ik groet het goddelijke in jou’ vond ik dat zo mooi. Nu, op het dak van de aarde voelt elke ontmoeting en de ongelofelijk mooie natuur alsof God naar mij persoonlijk knipoogt. Ik groet dankbaar terug.

In liefde,

Yvette

260212

Engel

Lieve jij,

Ben je wel eens aangeraakt? Zondag zat ik in een intieme concertzaal en het was alsof de liefde tastbaar was. Alsof alle harten aan elkaar geregen waren door een onzichtbare draad, een matrix van verbondenheid. Ik werd recht in mijn ziel geraakt door een engel die achter een piano zat, met enkel haar stem als instrument, zo puur.

Op een beurs afgelopen zomer kwam zij in mijn leven. Ik luisterde naar een prachtige lezing van mijn ‘bijna-zus’ over de spiegel die onze kinderen voor ons zijn. Tijdens haar presentatie liet zij het nummer ‘Little Child’ horen en de tranen liepen over mijn wangen. ‘Wie zingt dit’, vroeg ik haar en zij vertelde mij dat zij ook ergens op de beurs in een tentje aan het zingen was. Ik liep vol verwachting over het terrein en vond de klanken van muziek. Daar zat ze, een engel in levende lijve, achter haar keyboard, stralend, terwijl de regen naar beneden stroomde. Er stonden een paar bankjes en ik nam plaats. Elk nummer kwam recht uit haar ziel zo bij mij binnen. De woorden raakten mij, inspireerden mij en ik voelde dat zij mij aanzetten om mijn ziel te volgen, te luisteren naar mijn hart. Ik weet niet hoe lang ik daar gezeten heb, maar toen ik opkeek, zag ik mijn vriendinnen een stukje verderop lachend op mij staan te wachten. Ze hadden gezien hoe ik de tijd verloor en mij heerlijk gelaten.

Soms voelt het of het leven je leidt. Weken later was ik met een aantal gelijkgestemden een avond aan het voorbereiden om het verhaal van de ontdekkingen op ons levenspad te vertellen aan ‘de wereld’. ‘Zou het niet heerlijk zijn als onze verhalen gecombineerd worden met muziek’, vraagt iemand. ‘Ja!’, zegt een ander, ‘ik weet iemand die precies bij ons past’. Zij noemt haar naam. Het is de engel, als uit de hemel gevallen. Ik ontmoet haar een paar weken later en wat een heerlijk mens, zo echt, zo gezellig.

Zondag was haar moment. Zij deelt haar muziek met ons en maakt haar droom waar. Tussen de liedjes door vertelt ze over haar levensweg en hoe ze haar ziel ziet als een puzzel. Over hoe je gedurende je leven wat puzzelstukjes kwijtraakt, omdat je gekwetst wordt of omdat je kiest wat een ander goed voor je vindt. Ik herken het, alleen al je best doen omdat anderen je dan lief of leuk vinden, is reden genoeg om op den duur verder van jezelf af te staan. Door jezelf te herontdekken, maak je stukje voor stukje jouw puzzel weer heel en straal je, omdat je alle ruimte hebt om je liefde te delen. 

Wat mij raakt zijn de smiles op onze gezichten als we met z’n allen na het concert naar buiten lopen. Armen om elkaar heen, lachend naar elkaar, alsof we ondergedompeld zijn in een warm bad van liefde. We zijn aangeraakt. Ik dank Yvon in stilte, voor het volgen van haar hart.

In liefde,

Yvette

190212

Overvloed

Lieve jij,

Herken je dat? Ik kijk soms naar onze kids, opgeslokt door hun huiswerk en voel dan ‘lekker belangrijk, ga toch naar buiten, genieten! Kan jou het schelen dat hele schoolsysteem’. Of zegt dat meer over mij?

Natuurlijk weet ik dat elk kind zijn eigen pad mag gaan. Zo vertelde ik laatst mijn dochter over de kracht van het universum. ‘Weet je’, zei ik tegen haar, ‘ik heb het al die jaren fout gehad als ik je vertelde dat het niet gezond is dat je alles maar krijgt; dat dingen schaars zijn; dat je hard moet werken voor de dingen die je graag wilt; dat niets vanzelf gaat. Het is precies andersom. Alles is er al. Het universum zit zo intelligent in elkaar dat je aantrekt waar je in gelooft, welk gevoel je uitstraalt. Zo binnen, zo buiten.’

‘Geldt dat ook voor een laptop?’ vroeg ze met stralende ogen. ‘Tuurlijk’, zei ik, ‘met de juiste intentie erachter en ook voor andere dingen die je wenst.’ ‘En voor geschiedenis? Ik wil zo graag een goed cijfer voor geschiedenis! Hoe doe je dat dan?’

Ik vertel haar de sleutel: ‘je omringt jezelf in gedachten met de situatie die je wilt hebben. En je voelt hoe fijn dit voelt. Elke avond voor je in slaap valt, voel je hoe blij je bent met je goede cijfer voor geschiedenis. Elk moment dat je eraan denkt, omring je je met het gevoel dat dat goede cijfer je geeft.’

De volgende morgen komt onze dochter in ongelofelijk goede stemming aan de ontbijttafel. ‘Ik ga een tien halen voor geschiedenis. Pap, kun jij mij helpen met leren?’ ‘Tuurlijk’, zegt mijn lief. Als ik haar die avond naar bed breng, zie ik dat de binnenkant van haar hand volgeschreven is. Met een lach draait ze hem open en ik lees: ‘Ik haal een 10 voor geschiedenis’. Dat weekend leert haar broer mindmapping en zij wil er alles over weten. Er wordt druk gekleurd, getekend en geleerd over de Romeinse tijd.

De avond voor de repetitie vraagt ze of wij de engelen om hulp mogen vragen. Plechtig schrijven wij een petitie in het oudste schrift ter wereld. Ze slaapt als een roos en vol vertrouwen komt ze de volgende dag thuis. ‘Het ging goed mam, de laatste vraag was natuurlijk weer zo’n stomme inzichtvraag, maar de rest ging goed!’

Vandaag was het zover, d-day. Een 7.8 – wat een beauty – en dan heb ik het niet over het cijfer, maar over onze lieve dochter die werkelijk gelooft in zichzelf en zo knipoogt naar de bron van alles. Als je daarmee in verbinding staat, werkelijk gelooft en vertrouwt, deelt het leven haar overvloed met jou, altijd. Leert zij mij hiermee niet gewoon te genieten van alles wat je doet? Veel speelkwartier deze week!

In liefde,

Yvette

120212

Paradijs op Aarde

Lieve jij,

Ergens weet ik dat er diep van binnen een tuinman in mij schuilt. Herken jedat? Elk voorjaar voel ik hoe gelukkig ik mij zou voelen als ik de verse groenten uit mijn eigen tuintje klaarmaak en er dan met mijn ogen dicht van geniet. De fruitschaal vol fruit uit eigen tuin. Niks chemische troep, puur natuur, met eigen handen grootgebracht - nou ja oké met een ‘beetje’ levenskracht van de natuur.

Ik heb zo’n broer en schoonzus, wat zij aanraken met hun groene vingers verandert op slag in een weldaad van groen, bloem en vrucht. Als ik bij ze langsga, liggen mijn armen vol met groenten die ik zelf niet eens herken. Ik vertelde hen van mijn droom. ‘Weet je wat’, zei mijn broer, ‘ik geef je de stekjes van onze aardbeiplantjes als ze uitgebloeid zijn, die doen het geweldig!’ 

Zo gezegd, zo gedaan. Ik kreeg een zak vol met stekjes en ijverig zette ik ze in een stukje grond van onze tuin. Het waren er wel veertig. Ik gaf ze water en vertrouwde. Ik ging weer rustig verder met de orde van dag. Tot het oogsttijd was. Wat ik zag, raakte mij diep. Er stonden nog drie verschrompelde plantjes en verder was er niets meer van te zien. Mijn hart huilde, had ik ze ook nog dood laten gaan! Hoe kon dat nou? Het antwoord lag in aandacht en het vruchtbaar maken van de grond; naïef als ik was, had ik met water volstaan.

Ik besloot dat ik er niet geschikt voor was. Een talent, een gave is iets wat je van nature makkelijk afgaat, iets waarvan een ander ziet hoe prachtig het is en jij denkt, hoezo bijzonder? En toch voel ik mij ergens diep van binnen één met de natuur. Zou het komen omdat ik geloof in de scheppende kracht van het universum? Omdat ik geloof in het planten van je verlangens als zaadjes in je hart? Omdat ik voel dat ik zelf de tuinman ben van mijn eigen levenstuin?

Ooit deed ik een opleiding ‘Visualisatie’ bij een wijze vrouw, zij leerde mij onbewust de code van het universum te kraken. De werkelijke zaadjes van mijn levenstuin groeien door de kracht van mijn gevisualiseerde gedachten. Tijdens die opleiding tekende ik een plek waar ik ooit zou wonen met schuin daarachter een mooie ruimte waar ik mensen zou ontvangen die even niet alleen water maar ook aandacht en vruchtbare grond nodig hadden om hun levenstuin weer tot bloei te brengen. Ik bewaarde de tekening in een doos, verhuisde jaren later en vorig jaar vond ik de tekening – het was bijna precies zoals wij nu wonen met schuin daarachter de bewuste plek! 

Nu straks het eerste voorjaar weer in de lucht hangt, zal ik dankbaar zijn voor mijn figuurlijke tuinmanstaak voor levenstuinen, wetende dat ieders fruitschaal rijk gevuld is met de oogst van prachtige vruchten, elk verschillend en uniek. Van deze overvloed genieten samen, met je ogen dicht, is paradijs op aarde voor mij.

In liefde,

Yvette

090212

Eerste Stapjes

Lieve jij,

Herinner jij het je nog, je eerste stapjes? Grappig dat je dat zelf niet meer weet. En toch weet elk kind precies hoe het moet. Het is of er een onzichtbare kracht is, die je op een bepaald moment optrekt, zoals een boom naar het licht groeit.

Mijn eerste stapjes zijn een legende binnen de familie. Ik was een kontschuiver. Handen en voeten waren niet aan mij besteed. Mijn moeder keek wanhopig toe, terwijl haar buik dikker en dikker werd. Ze hoopte vurig dat ik mijn eerste stapjes zou doen, voordat ze met mij EN haar volgende schatje alle trappen naar boven moest klimmen van onze ‘drive-in’ woning.

Maar hoe goed ik mijn moeder ook vertrouwde, ik ontwikkelde mijzelf van volleerd kontschuiver tot een ‘aan twee handjes vast’-loper; ik durfde het niet alleen.

Als op een dag mijn oom langskomt en de situatie van zijn nichtje een tijdje aankijkt, pakt hij mij in mijn kraag en daar ga ik: vol vertrouwen, zo’n stevige greep geeft mij vleugels. Na een aantal rondjes door de kamer, knipoogt hij naar mijn moeder en doet op dezelfde plek een grote wasknijper. Ik stap vrolijk door, tot ik omkijk en tot mijn stomme verbazing zie dat mijn steun en toeverlaat mij al lang niet meer vasthoudt. Ik val ter plekke weer terug in mijn veilige kontschuiverij.

Gisteren moest ik er ineens weer aan denken en moest lachen om het moment. Heb ik afgelopen jaar niet meerdere malen gekozen voor de veilige vorm van kontschuiven? Zo vertrouwd, zo veilig en het werkt prima. Waarom veranderen als dit stevig voelt? En toch was er steeds die onzichtbare kracht die mij omhoog wilde krijgen. Die weet dat vallen en opstaan altijd leidt tot lopen. Die mijn droom bleef fluisteren: “schrijf mijn kind, schrijf”. Ik wachtte tot een dierbare, die ik vertrouw, voor wasknijper wilde spelen, zodat ik kon voelen dat ik het op eigen kracht ook kan.

Die dierbare blijkt mijn innerlijke leiding te zijn, de wasknijper vertrouwen.

In praktijk betekent dit volgen wat ik echt leuk vind, waar mijn ogen van stralen. ‘Gewoon’ mijn neus achterna richting de mensen die mij aantrekken, die mij inspireren, waar ik blij van word. Met de stroom mee. En als ik voel dat de wasknijper mij even niet in zijn greep heeft, val ik op mijn kont en lach erom. Zo af en toe goed aarden doet wonderen.

Deze week heb ik ervaren wat die onzichtbare kracht is, die van kontschuiven lopen maakt. Het zijn de mensen om je heen die met heel hun hart in je droom geloven, vanuit het ware eenheidsgevoel. Je wordt opgenomen in je nieuwe klas en niet alleen de juf is lief, hier vind je ware zielsvrienden.

In liefde,

Yvette Visser

Nieuwe Maan

Lieve jij, 

Heb jij dat ook? Ik voel altijd een soort magisch gevoel als het bijna volle maan is. Ikvoel een soort lichtheid en verbondenheid. De dagen ervoor volg ik de maan nauwlettend en afgelopen januari was het het verbindende lijntje tussen onze grote liefde die in Thailand zat en ons hier in Nederland. De kinderen werden ’s nachts wakker om naar de maan te kijken omdat papa dat ook deed aan de andere kant van de wereld. Tijd speelt geen rol als je hetzelfde kunt zien.

Mijn lievelingskinderboek is ‘Raad eens hoeveel ik van je hou’, elke keer ontroert mij het moment nog steeds als Hazeltje al in slaap is gevallen en Grote Haas zegt: “ik hou van je tot aan de maan… EN TERUG”.

Ook herinner ik mij mijn intens blije gevoel uit mijn jeugd als ik in het donker naar huis fietste en je had zo’n uitzonderlijk magisch moment met volle maan en de reflectie op de sneeuw, die verlichte wereld, zo thuis.

Reflectie – wat een rijk woord met vele betekenissen EN zonder licht geen reflectie. Bij volle maan is het net of het je innerlijk licht oplaadt en je je helemaal verbonden voelt.

Vanmiddag liep ik buiten en het zonlicht op het natte wegdek was bijna oogverblindend, ik bleef mijn ogen open houden omdat ik moest denken aan de populariteit van sungazing op dit moment. De invloed van licht op ons systeem wordt steeds verder ontdekt. Licht is de nieuwe heler van de toekomst. En dan wordt niet alleen ‘gewoon’ licht bedoeld, licht zoals we het zien van de zon of de maan, maar ook kosmisch licht en het licht van onze eigen bron.

Dit weekend leerde ik over de oudste wijsheid van de wereld – angelologie. De levensboom in de alchemistische kabbala leert ons de atlas van de hemel. Door werkelijk contact te maken met de energie van de planeten en hemellichamen en de Aartsengelen gebeurt er iets met mij. Het is het verschil tussen kennis en wetend voelen. Zo ook de maan.

Ik ken de cycli van de maan en de invloed op eb en vloed en de vrouwelijke stonden, ik ken mijn eigen gevoel bij volle maan en de dagen daaromheen. En toch gebeurde er iets onverwachts. Ik wist het, ik herkende mijn innerlijk weten: ik maakte voor het eerst echt contact met nieuwe maan. Als er een nieuwe maan is, heeft ons lichaam, dat voor het grootste gedeelte bestaat uit water, geen licht in de nacht om te reflecteren. Dat is het ultieme moment om het licht van je eigen bron te laten schijnen, een innerlijke reflectie. Een innerlijke reflectie die leidt tot eigen wijsheid.

Deze week begon met een nieuwe maan, maar ook dit jaar begon voor mij met een nieuwe maan, niet een maandelijkse maan, maar één van de grotere cycli in mijn leven. Ik voel mij als een kind dat de eerste dag op het schoolplein staat. Het vertrouwde is even weg, het voelt spannend… een nieuwe wereld, nieuwe mensen en… groter groeien, leren!

Ik zeg gedag tegen mijn oude vertrouwde leventje – een agenda vol afspraken, training en coaching van prachtige teams, leidinggevenden en koersbepaling. Sparren met HR hoe de menselijke factor weer werkelijk terug kan komen, hoe de unieke gave van mensen optimaal tot zijn recht kan komen, prachtige samenwerking met mijn liefste vrienden…volle maan, maar… ik stop.

De maan is nieuw – mijn innerlijke bron reflecteert een nieuwe koers – schrijven over wat mij werkelijk bezig houdt. En wat is dat schoolplein groot.. en leeg. Vol verwachting klopt mijn hart, durf ik echt alleen de deur te openen? Ik hoop dat er een lieve meester of juf op mij wacht. Ik weet het, want ik heb haar al gevonden.

In liefde,

Yvette

280112