Eigen Wijs

Lieve jij,

Werd jij vroeger ook wel eens eigenwijs genoemd? Ik voortdurend. Ik wist het vaak beter en hoe vaak ik wel niet stampvoetend tegenover mijn vader heb gestaan met de woorden: ‘maar papa luister nou eens naar MIJ!’ En hoeveel ik ook van iemand hield, gek werd ik ervan als ik moest vinden wat de ander vond. Ik kon niet tegen het gevoel van onmacht dat ik de wijsheid van een ander moest volgen terwijl die voor mij niet klopte.

Al heel vroeg had ik het gevoel dat ik dingen wist. Niet als in ‘algemene kennis’ maar als een weten. Het was een weten in ‘dat voelt goed en dit is waar voor mij’ en een ‘dat voelt niet goed, dat is niet waar voor mij’.
Zo ging ik vroeger met mijn ouders naar de kerk. Mijn moeder deed erg haar best om voor ons kerkdiensten uit te zoeken die geleid werden door aansprekende mensen en daar genoot ik van. Op een dag zat ik op de tweede rij en luisterde naar de uitleg van een Bijbeltekst. Ik voelde tot in mijn tenen dat wat er verteld werd totaal niet klopte met wat er werkelijk bedoeld werd. Hoe zou God nu ooit op die manier mensen willen straffen – ik wist heel diep van binnen dat God onvoorwaardelijke liefde was en dat dit verhaal door mensen verzonnen was.

De jaren gingen voorbij en ik werd steeds meer in beslag genomen door de wereld om mij heen. Ik ging doen wat logisch leek en zette langzamerhand mijn eigen identiteit neer in de wereld van volwassenen. Tot op een dag mijn wereld even stil stond. Ik werd letterlijk gestopt door een auto die dwars op mij inreed. Daarna werd het donker. Zes maanden durfde ik niet meer goed te leven in de buitenwereld. Ik hield de gordijnen dicht en kwam mijn eerste leraren tegen. Zij leerden mij dat er diep van binnen een stem is, die wijzer is dan wie dan ook buiten je. Dat deze stem je terug kan leiden op je eigen pad, het pad waarop je huppelt van vreugde en speelt met alles wat je pad kruist. Ook vertelden ze mij over mijn eigen innerlijke zon, de warmte die je van binnen kunt voelen, omdat je liefde bent.

Ik werd verliefd op deze wijsheid, leerde meer van mijzelf te houden in de jaren die volgden en ontmoette vele gelijkgestemden en meer wijze leraren. Wat is het leven bijzonder, dat zij telkens weer een volgende uitdaging brengt. Dat wanneer je al huppelend een nieuw pad inslaat, je zowel de mooiste bloemen langs het pad vindt als af en toe een flinke regenbui op je kop krijgt. En wat heerlijk menselijk om bij zo’n tegenslag die kwebbelende aap, ook wel ego genoemd, met je aan de haal te laten gaan met: ‘Zie je nou wel, je kunt het ook helemaal niet’ of ‘wat denk je zelf, dat iemand op jou zit te wachten?’

Vandaag had ik zo’n moment van koudwatervrees. Bijna had ik het kind met badwater en al weggegooid, toen ik bedacht om in stilte te gaan zitten. Om in contact te komen met dat wijze meisje binnen in mij. Zij kijkt mij in gedachten aan met haar onschuldige ogen en vraagt: ‘waar zou je nu blij van worden?’ terwijl ze mij haar onvoorwaardelijke liefde laat voelen. Plotseling weet ik het antwoord en mijn volgende stap. De zon schijnt en ik voel weer vertrouwen. Wat is het toch heerlijk om Eigen Wijs te zijn!

In liefde,

Yvette

040312