Aan Staan

Lieve jij,

Heb jij enig idee hoe ver jouw ziel en lichaam van elkaar afstaan?

Wat een vraag! Ik zit in een workshop van Jonette Crowley. Zij vraagt mij het te onderzoeken door mijn ogen te sluiten en de trilling van mijn lichaam te voelen – daarbij te vertrouwen op mijn intuïtie omdat het waarschijnlijk niet tastbaar is. En - als ik denk dat ik die heb – de trilling van mijn ziel te vinden. Dan vraagt ze hoe mijn geest en lichaam met elkaar harmoniëren op een schaal van 1 tot 10 (met 1 in goede harmonie en 10 helemaal niet).
Ik voel dat er een verschil in zit, niet duidelijk meetbaar in cijfers, maar absoluut in trilling.

Mijn gedachten dwalen af naar een gesprek wat ik eens met mijn vriendin en zakenpartner had. Wij brengen mensen en organisaties graag ‘thuis bij zichzelf’. Terug naar de ziel, hun oorsprong. We genieten intens als deze verbinding wordt gemaakt en mensen weer beginnen te stralen.
Uren, dagen filosofeerden we naar aanleiding van concrete situaties wat nu de sleutel was om dit vast te houden.
Tijdens één van deze sessies pakte ik spontaan een boek over haptonomie uit mijn kast en sloeg het open. Daar stond: “aan staan” en direct keken wij elkaar aan, zonder verder een letter te lezen. Dit was het, de sleutel. Als mensen aan staan, zijn ze aanwezig. Als je aanwezig bent, heb je contact met je intuïtie, heb je aandacht voor de ander, beweeg je mee in een situatie.
Kortom: je bent er, je bent er echt.

In mijn eigen leven probeer ik te luisteren naar mijn ziel door aanwezig te zijn, door mijn gevoel als richtingaanwijzer te volgen. Maar als ik eerlijk ben, zie ik mijn lichaam en ziel onbewust als gescheiden van elkaar. Die avond bij Jonette valt er bij mij een kwartje, of liever, begrijp ik dat mijn ziel als een kwartje in mijn lichaam kan vallen. Dat dat de bedoeling is. Dat dat werkelijk ‘aan staan’ is.

Ik snap het omdat Jonette refereert aan een symbool dat ik ken van mijn reis naar Egypte: de kroon van Isis. In het midden een cirkel die staat voor de zonneschijf –  het goddelijke licht, onze ziel. Daaromheen een kelk die staat voor de graal – ons fysieke lichaam. Het symbool staat voor de versmelting, onze eigen goddelijke zon in ons lichaam wat het mogelijk maakt om onze goddelijkheid te leven.

Dus als wij onze ziel beter zouden belichamen, betekent dit dat wij onze oneindige fysieke mogelijkheden kunnen gebruiken. Het is bekend dat wij een groot deel van onze hersenen niet gebruiken en dat wij van een groot deel van ons DNA niet weten waarvoor het gebruikt wordt.
Heerlijk vind ik dat om te filosoferen over de ongekende mogelijkheden van ons als mens en wat we daar in één leven al van kunnen merken.

Vorig jaar na een week retraite, kon ik ‘opeens’ de meest prachtige kleuren om een berg zien. Nooit gedacht dat ik dat zou kunnen – wat ik zag was de ziel van de berg – de berg die aan staat.
Ik zie het voor me – een wereld waarin wij ons eigen licht voelen en het licht in ieder mens zien, elk in hun unieke kleur. Een regenboog aan verscheidenheid, wat in zijn geheel het meest prachtige beeld vormt – de aarde die aan staat.

In liefde,

Yvette

280512