woensdag 28 augustus 2013

Inzicht


Lieve jij,

‘Waarom doen we wat we doen?’ Deze zin kwam gisteravond in bed in mij op toen ik een licht onbestemd gevoel in mijn lichaam voelde en me afvroeg waar dit over ging. Mijn hoofd kon dit gevoel niet plaatsen.
Mijn bed staat namelijk in dit geval in Noordwijk aan Zee waar ik samen met mijn schatten nog even geniet van de laatste vakantiedagen. Ik weet dat het morgen mooi weer wordt en dus geen reden tot ontevredenheid zou je zeggen.

En toch die rusteloosheid. ‘Wat is er?’ vraagt mijn hoofd aan mijn hart. Wijzer geworden over de jaren weet ik dat dit verhelderend kan werken. Echter zo’n antwoord: ‘Waarom doen we wat we doen?’ helpt niet echt. Of toch?
“We” weet ik ondertussen ook, kan ik direct vervangen met “ik”. Aha, ik voel oordeel. Liefdevol, maar lichtelijk streng. Waarom doe ik wat ik doe? Vakantie vieren – dat is wat ik voornamelijk heb gedaan de afgelopen weken. Heerlijk genieten met elkaar van de natuur, de rust en boeken lezen die mijn hart en ziel verrijken. Tussendoor het hoogst noodzakelijke doen, een paar afspraken, een prachtige 3-daagse en dan weer verder snoepen, hier in Noordwijk bijvoorbeeld.

En dan opeens is dit gevoel er, zoals je ook onaangekondigd uit het niets de eerste herfstlucht kunt ruiken, terwijl jij nog volledig in de zomer leeft.
Het is de oerkracht, de kiemkracht van de mens die roept. Het is de scheppingskracht die diep van binnen in ons ligt en die via je hart van zich laat horen. Zij zoekt een weg naar buiten en krijgt geen gehoor. Een tijdje gaat dit goed, maar dan ineens geeft mijn gevoel zich gewonnen en seint ze mijn lichaam in dat het tijd is voor actie.

We zijn op aarde om onze unieke aanwezigheid hier vrucht te laten geven. Om te doen waar wij als vanzelf goed in zijn. Waar wijzelf én anderen gelukkig van worden. Dat kan bijvoorbeeld betekenen dat je overal waar je bent volledig aanwezig bent met een open hart, wie je ook ontmoet. Je hoeft dan niets te doen, alleen te zijn.

Wat ik voel, is dat er uit mij iets anders naar buiten wil. Natuurlijk graag deze aanwezigheid, niets mooiers dan dat én ik wil graag delen. Samen ontdekken hoe bijzonder de innerlijke krachten zijn die wij tot onze beschikking hebben om onze grootsheid te laten stromen. Om te voelen dat iedereen helende krachten heeft en dat er in het universum de meest prachtige, ondersteunende en scheppende krachten aanwezig zijn die ons helpen te doen wat we mogen doen, als uniek mens.

“De opdracht van de mens ligt erin de aarde om te vormen door haar in te planten met wat hij uit de geestelijke wereld aan inzicht wint”, las ik van Rudolph Steiner deze vakantie. Het in de aarde zetten via ons lichaam met onze voeten op de grond – dat is het voor mij en mijn hart geeft aan dat het tijd is. Mijn hoofd en lichaam reageren met vreugde. ‘Ja, wij willen doen!”

In liefde,

Yvette


230813

Labyrint


Lieve jij,

Wat is het toch met de natuurlijke aantrekkingskracht die je tot mensen kunt voelen? Is het niet wonderlijk dat je zomaar uit het niets, zonder woorden, soms al van afstand kunt voelen dat je iemand tegenkomt die je beter wilt leren kennen?

Ik heb dit al zo vaak meegemaakt in mijn leven. Vele van de personen waar ik dat bij voelde hebben een mooie rol in mijn leven en niet alleen in rozengeur en maneschijn. Vaak blijken deze mensen ook één van mijn wijze leraren in het leven te zijn. Startend met genieten en ontdekken van elkaar, niet uitgepraat kunnen raken, dan samen dansend op het leven en vaak ergens ook weer een uitdaging die je samen te gaan hebt.

De laatste maanden voel ik dat ik heel goed naar mijn gevoel moet luisteren anders valt mijn ego vervolgens redelijk hard op haar snufferd. En dat doet pijn! Mijn wijze zelf kijkt zoals altijd met een glimlach liefdevol toe, wetend dat het goed komt.

Afgelopen zondag was ik met een groep mensen die onderling wel een hele bijzondere aantrekkingskracht hebben. Je voelt het door de blijdschap die je van tevoren voelt als je weet dat je elkaar gaat ontmoeten. We delen dezelfde passie in vele opzichten en kunnen bovendien ongelofelijk met elkaar lachen. We ontmoetten elkaar bij een tuinder met de meest levendige ogen die je je maar voor kunt stellen. Terwijl hij vol passie stond te vertellen over de labyrinten die hij, ingegeven door zijn intuïtie, op zijn grond heeft aangelegd, keek hij ons indringend aan en vertelde dat we ons schrijfwerk serieus mochten nemen om mooie boodschappen door te geven. Even voelde ik een soort verliefdheidskriebel in mijn buik.

De wijze tuinman van de aarde vertelde dat je voor je het labyrint instapt, kunt voelen waar je voor wilt ‘lopen’ – een wens, iets wat op je hart ligt, kortom iets waar je helderheid voor vraagt. Ook vertelde hij dat je richting het midden steeds meer met je aandacht naar binnen gaat en terwijl je naar buiten loopt je langzamerhand weer opent voor de wereld om je heen. En.. als je tijdens het lopen vaak met anderen bezig bent, dat je dat dan in je gewone leven ook wel zou doen.

Daar ging ik… mijn weg naar binnen. Ik voelde dat ik niet hoefde te begrijpen wat er gebeurde, maar voelde wel degelijk dat er van alles gebeurde. En wanneer ik toch even met mijn aandacht naar de anderen keek – we hebben nu eenmaal die aantrekkingskracht ☺ - stapte ik direct naast het pad dat ik liep. Ook voelde ik de energie niet meer. ‘Oké, aandacht bij jezelf’, riep ik mijzelf weer tot de orde. In het midden was het fijn om stil te staan om vervolgens bij het teruglopen van het labyrint inderdaad te merken dat ik weer opende. Bijzonder om zo samen voor jezelf te mogen kiezen in een groep.

Wat grappig om fysiek te ervaren wat er in het dagelijks leven bij mij gebeurt – als ik niet via het contact met mijzelf naar de ander ga, hoe leuk die ander ook is, raak ik onwillekeurig van mijn pad omdat ik mijn gevoel niet meer volg. Het is net als een labyrint: eerst naar binnen en dan weer naar buiten, altijd. En wanneer je dat contact met jezelf vasthoudt, kun je gierend van het lachen onder tafel liggen met elkaar zonder dat je van je stoel af’dondert’!

In liefde,

Yvette

040213

Stil


Lieve jij,

Vrijdagavond. Ik zit in een oude monumentale boerderij in de Betuwe. De oostenwind maakt het guur, de sneeuw stil buiten. Het vuurtje in de open haard brandt en heel langzaam glijdt de buitenwereld van mij af. Acht mensen om mij heen, vers aangekomen en wetende dat we de komende dagen samen zijn. Er heerst een sfeer van verwachting in deze oude boeren ‘zondagkamer’.

In stilte vraag ik om wijsheid en ik voel een golf van vertrouwen over mij heen komen. In de afgelopen jaren ben ik gewend geraakt aan de warmte en de vreugde die ik voel als ik mij afstem op dat wat groter is dan ik om anderen te mogen begeleiden op hun reis naar binnen. Het is net of de atmosfeer verandert, alsof ‘stilte’ zelf door de deur naar binnen is gewandeld. In haar luwte volgen rust en verbinding.

Ik kijk naar mijn ‘sister’, zoals ik haar noem. Samen mogen wij deze dagen leiden waarbij we beiden weten dat ons hoofd niet hoeft te weten en ons hart slechts hoeft te voelen. Zonder woorden wisselen wij uit en laten ons meevoeren op de stroom. We voelen hoe bijzonder deze mensen elk zijn. Hoe open om zichzelf weer verder te ontmoeten, te luisteren naar hart en ziel en de schijnzekerheden los te laten.

Is het niet bijzonder dat wanneer je luistert vanuit je hart er zoveel andere keuzes blijken te zijn die waarlijk goed voor je zijn? Voor je lichaam, geest én ziel. Dat er dan slechts sprake is van overvloed en het woord ‘schaarste’ niets meer zegt. Vanuit een dieper weten komen de antwoorden die alleen voor jou zijn, omdat ze aansluiten bij jouw uniekheid en talent. Moeiteloos delen van wat jij oneindig te geven hebt. Een win-win situatie voor jou en je omgeving, die je vaak met je hoofd niet had kunnen bedenken.

Wat is het geheim? Hoe ontmoet je deze ware zelf? Hoe kijk je jezelf in de ogen om te voelen wat er al lang niet meer klopt in je leven, waar je struisvogel speelt en je doet alsof oude patronen je veiligheid bieden? Waar laat je deze in wezen kleine sluipmoordenaars nog steeds toe zodat ze je van binnen uithollen en je geen liefde voor jezelf kunt voelen met uitputting als gevolg?
Het antwoord ligt in ons mens-zijn. Wij hebben een uiterst intelligent systeem meegekregen, namelijk een lichaam met gevoel en het universum met de medemens. Het steeds gevoeliger worden leidt tot weten wat goed voor je is. Hiernaar luisteren wijst je de weg. De tekenen op je pad en de reactie van de ander vertellen je wat werkt en niet werkt.
En dan is er nog de magie: een mens kan kiezen, elke dag, elk moment. Wij zijn in staat om altijd opnieuw te kiezen. Om los te laten waarvan we ons bewust zijn geworden en wat ons niet langer dient. Om te kiezen voor ons antwoord van binnenuit wat ons vreugde brengt en ons hele gestel in natuurlijke balans houdt.

Ik noem dit het spelen met het leven – ik voel, luister en kijk – ik doe, leef en - voel, luister en kijk. Wat beïnvloedt wat en hoe voel ik mij steeds vrijer, vreugdevoller en komt er meer liefde in mijn leven. De schaal waarop ik dit kan toetsen is de schaal van dankbaarheid. Deze graadmeter geeft de beste feedback. En… het is ook het mechanisme wat geluk naar mij toebrengt. Hoe meer ik mij bewust dankbaar voel voor wat ik heb en mag ontvangen in mijn leven, hoe meer er naar mij toekomt.

Maandagmorgen. We zitten weer in de zondagkamer en zijn stil. Stil van wat er uit de stilte is ontstaan. Stil door de woorden die bij ons binnengekomen zijn. Stil door de ontmoeting met onszelf. Stil door de liefde die we voelen voor onszelf. Stil door de vrijheid die dit geeft. Stil van dankbaarheid.

In liefde,

Yvette

240113

Wonderen

Lieve jij,

Als kind was ik gek op lezen. Ik woonde in een dorp waar op de zolder van de kerktoren een kleine bibliotheek was. Mijn moeder nam mij daar regelmatig mee naar toe en ik voelde mij trots dat ik steeds een categorie hoger kon lezen in de collectie jeugdboeken. Tot de dag aanbrak dat ik alle boeken uit had. Met grote ogen keek ik naar mijn moeder. Hoe moest dit nou? Ik las tenslotte elke avond in bed en het liefst ook nog tussendoor. Ik weet nog dat ik mij echt verloren voelde.

Maar zoals dat vaak met moeders gaat, bedacht zij een oplossing. Ze nam mij mee naar het volgende dorp, dat een stuk groter was, en daar liet ze mij de bibliotheek zien. Een paradijs op aarde – rijen met boeken en meer categorieën dan ik ooit bij elkaar gezien had. Ik verslond de meisjesboeken met avonturen. Ik las zelfs de kinderbijbels van A tot Z en… tot mijn grote plezier bestonden er ook nog meer sprookjesboeken. Want in sprookjes is alles mogelijk. Ik verplaatste mij in de hoofdpersoon, ja werd zelfs de hoofdpersoon en ik bleek te kunnen toveren, prachtig te zijn en bovendien hield iedereen van mij. Ook was er altijd iemand die gemeen was, mij het leven zuur probeerde te maken of mij wilde laten verdwijnen. Gelukkig had ik bovennatuurlijke krachten om uiteindelijk te winnen van het kwade. En ik leefde altijd weer lang en gelukkig.

Nu ik ietsje ouder maar nog steeds verslaafd aan lezen ben, kom ik erachter dat er veel meer waarheid in de sprookjes zit dan ik er jarenlang aan toegekend heb. De jaren dat ik mijzelf als middelpunt van de wereld zag. De laatste tijd echter moet ik toegeven dat ik de wereld eerder als middelpunt zie en mijzelf als een klein deeltje van het geheel. Je wordt meer geconfronteerd met de vergankelijkheid van het leven en je weet dat je niet alles zelf in de hand hebt. Wat hier mooi aan is, is dat ik, net als in ‘mijn’ sprookjes, dien uit te vinden hoe ik hier nu mee omga. In de tijd waarin we leven worden we namelijk uitgedaagd om niet mee te gaan in allerlei doemscenario’s. Een onverwachte ziekte bij een dierbare, onzekerheid over de toekomst – in wezen zijn dit nu de dingen die mijn leven zuur proberen te maken of die mijn gevoel kunnen aantasten.

Op een dag, nog niet zo lang geleden, werd ik wakker en ik voelde dat er iets veranderd was in mij. Ik had veel boeken over levenswijsheid gelezen, naar veel wijze mensen geluisterd en die dag besloot ik weer in sprookjes te geloven. En in wonderen. Ik merk dat sinds ik besloot om door díe bril de wereld in te kijken, ik vanzelf de magische samenloop van omstandigheden kan herkennen waarom iets lukt waar ik mee bezig ben. Dat ik in een soort positieve flow kan komen. Of dat ik de juiste persoon op het juiste moment tegenkom. Of gewoon dat ik echt oergelukkig ben als ik in het bos loop. Of dat ik dankbaar ben voor de lieve schatten om mij heen. Of dat ik moet lachen om de humor die het leven ons soms schenkt. En wat blijkt? Wonderen bestaan echt. Want vanaf dat moment lacht het leven terug. Het toverstokje blijkt vertrouwen te zijn. Vertrouwen dat de dingen zo moeten gaan zoals ze gaan. Vertrouwen dat het leven een wijsheid in zich heeft waar ik mee mag spelen – precies zoals mijn sprookjeshelden deden. Ik ben dat meisje, de hoofdpersoon in mijn eigen sprookje en ik heb mijn eigen toverstokje om lang en gelukkig te leven – als ik geloof in wonderen.

In liefde,

Yvette

211212


Lekkere Trek


Lieve jij,

Heb jij ook wel eens het idee dat je nog maar een minuscuul tipje van de sluier van de wijsheid die beschikbaar is over het leven en het universum hebt opgetild? Ik heb honger, een soort absurde lekkere trek naar meer begrijpen, meer weten en meer spelen met de onzichtbare krachten die wij beter in de hand hebben dan we voor mogelijk houden.

Af en toe voel ik mij net ‘Pac-man’ – het gele happertje van het oercomputerspel dat maar één doel heeft – zoveel mogelijk muntjes en vruchtjes achter elkaar opeten. In dit geval zijn de muntjes de oneindige stapel boeken die ik verslind en de vruchtjes de lessen van wijze leraren of spiegels in relaties met de mensen om mij heen. Meer meer meer. Ondertussen word ik geweldig goed afgeleid door de spoken op mijn pad: de momenten dat ik mijn innerlijke intuïtie negeer of de tekenen volledig voorbij loop. Gelukkig ga ik niet, zoals in het spel, direct dood als ik door zo’n spookje wordt opgeslokt, maar het voelt vaak wel alsof mijn innerlijke vlam dooft.

Deze week was het zover… als Angel Coach verrijkt met de wijsheid van Angelologie, de leer van de Engelen, zat ik met een groepje ingewijden bij elkaar om deze oude kennis over te brengen. We bogen ons over de Levensboom met zijn Planeten, Aartsengelen, Engelen en Hemelmensen. Mijn wijze leraar heeft mij de kennis laten voelen met hart en ziel en dat wilde ik de anderen ook graag laten ervaren op deze dag. Ik kreeg een ingeving. Voor ons op de grond legde ik de Levensboom uit door middel van witte A4tjes waarop de Planeten en Aartsengelen getekend stonden. Door er op te gaan staan, kon je contact maken met de energie van de desbetreffende Planeet en Aartsengel. Wat is het toch bijzonder dat iedereen die van Planeet naar Planeet liep, telkens heel bewust iets anders voelde en hierdoor werkelijk contact kon maken met de Aartsengelen.

Omdat ik dit zelf nog niet op deze manier had gedaan, heb ik zelf ook de Levensboom ‘gelopen’. Toen ik bij de planeet van Aartsengel Raziël kwam, gebeurde er iets eigenaardigs. Zoals je in gedachten aan iemand kunt denken en je van binnen een innerlijke smile voelt opkomen, zo gebeurde dit terwijl ik contact maakte met de energie van Raziël. Het voelde als een dikke vette knipoog. Raziël staat voor toegang tot de bibliotheek van het universum, alle wijsheid die je maar kunt voorstellen. Die knipoog voelde alsof het tijd was om mij te realiseren dat dit is waarom ik hier ben – ik wil alles weten en begrijpen. Daar wordt mijn ziel – zielsgelukkig van. Daar, op dat A4tje, voelde ik een zucht van verlichting. Het klopt, mijn Pac-man gedrag. Deze universele kennis is als de ‘witte pil’ in het spel. Als ik deze tot mij neem, voel ik mij sterk, krachtig en ben ik onaantastbaar voor mijn eigen spoken. Omdat ik afgestemd ben, omdat ik contact heb met mijn eigen weten en alles wat mij verder inspireert om precies de juiste boeken en teksten te vinden op mijn zoektocht.
Elke keer dat ik een nieuwe aanwijzing vind, begrijp ik het leven beter. Zo leer ik dankbaar te spelen met elke gecreëerde ervaring die op mijn pad komt. Wat heerlijk om oneindig te mogen snacken en snoepen, vijfgangendiners van kennis te mogen verorberen en te weten, dit is mijn levensbron, mijn voeding.

In liefde,

Yvette

191112

Universele Liefde


Lieve jij,

Herinner jij je ook van die magische ochtenden in de natuur? Deze ochtend loop ik in het land der Katharen op een eeuwenoud pad gevuld met voetstappen van vele pelgrims voor mij. Ik heb al langer het stille verlangen om een deel van de Santiago de Compostella te lopen, maar om eerlijk te zijn, weet ik niet of ik het durf. Ik ben niet zo’n avonturier en het lopen over die verlaten wegen geeft mij een onveilig gevoel. Het liefst zou ik weten dat er altijd iemand zou zijn om op terug te vallen als het nodig was.

‘Het pad der paden’ in een adembenemend landschap van groene heuvels, beige velden en daarachter de indrukwekkende Pyreneeën. De kracht die hiervan afstraalt – donker tegen een lichte lucht laat mij mijn nietigheid voelen. Daar op de top van een heuvel ga ik zitten om dit schouwspel tot in het diepst van mijn zintuigen te laten doordringen. Op dat moment verschijnt een regenboog aan de hemel, met in haar schaduw een tweede. Het voelt alsof ik aangeraakt wordt door een liefdevolle omhelzing van het universum. Alles in mijn lichaam stroomt en mijn hart opent zich.

Ik ben deze week met een bijzondere groep mensen bij elkaar op een plek waarvan gefluisterd wordt dat de energie alleen al zorgt voor innerlijke transformatie. Wij zijn allemaal verbonden door een onzichtbaar koord van creativiteit en scheppingskracht. Wij hebben een verhaal in ons, een verhaal wat we zo zuiver en kwetsbaar mogelijk met de wereld willen delen. Deze week maakt ons scherp, daagt ons uit en in de ander komen we spiegels tegen die vele facetten van onze innerlijke diamant weerkaatsen. Het advies dat we krijgen is: “schrijf, schrijf”. Alles wat je bij jezelf tegen komt, elke verwarring, irritatie, verwondering, ingeving, deel niets met een ander, maar schrijf. Er opent een nieuwe wereld voor mij. Ik leer naar de wereld te kijken als een schrijver, een schilder, een componist, een regisseur. Alles maar dan ook alles om je heen, kun je vatten in woorden. Elke schakering van zonlicht, elke kleur van moeder aarde, elke lichaamsbeweging. We mogen kijken in het leven van elkaar, door de ogen van de lezer. Wat het met mij doet, is dat zich het veld opent wat je zo heel af en toe met elkaar kunt hebben. Het veld van het werkelijk zien van de ander. Het voelen van een diep respect voor ieders uniekheid en pijnlijke lessen. Het je op laten tillen door het talent van de ander, recht uit de ziel. Er vindt een liefdevolle uitwisseling plaats tussen onze harten en zielen.

Als ik kijk naar de regenboog, helemaal vervuld van dit veld en verbonden met deze betoverende natuur, voel ik dat ik nooit alleen kan zijn. Wij zijn als mens gemaakt om ons te verbinden, om het leven door ons heen te voelen stromen. Onze ziel straalt door ons heen als de zonnestralen door de wolken. Dit licht is liefde, liefde om uit te delen en te ontvangen. Onze zielen verbinden en wat wij voelen is van een haast hogere dimensie, het veld van universele liefde.
Ik loop terug over het pelgrimspad en weet dat ik het ooit volledig zal lopen, vol overtuiging en ‘alleen’.

In liefde,
Yvette

211012

Vrijheid


Lieve jij,

Weet jij wat werkelijke stilte is? Hoe dat voelt, ruikt, klinkt, proeft? Als gezin waren wij een paar jaar geleden in Egypte waar mijn zintuigen maximaal geprikkeld werden. Op markten zagen wij de mooiste kleuren en roken we de meest intense geuren. Een land vol contrasten.

Aan de ene kant het vruchtbare en aan de andere kant het droge landschap. De invloed van water en mens op de omgeving. Wij zaten op een boot en voeren dagen over de rivier. Aan beide zijden van de rivier waren de meest intens groene kleuren te zien, met daarachter de intense kleuren van de woestijn, bruin, rood, beige. De scheiding was abrupt, zonder water geen vruchtbaar leven. Langs het water hier en daar kleine nederzettingen en een indrukwekkende tempel waar je je zo weer terug in de tijd waande.

Een hele vroege ochtend. Het is nog helemaal donker als we met een groepje de laatste nacht in vertrekken. We komen aan op een veld waar een grote bedrijvigheid heerst. Er ligt een mand met luchtballon op de grond en wij mogen hier in mee varen. Het moment van loslaten voel ik in mijn buik. Wanneer er een aantal zandzakken losgelaten wordt voel je dat je eerst aan de ene kant en dan aan de andere kant opgetild wordt. Je perspectief naar de aarde verandert in een paar seconden totaal. Je voelt dat je in het eerste ochtendlicht boven de aarde uitstijgt en ziet de mensen op de grond steeds kleiner worden. We zijn opgestegen aan de rand van een stad en ik krijg het meest bijzondere beeld te zien. Onder mij aan de ene kant de huizenblokken waarvan vele daken nooit afgemaakt zijn. Daar buiten liggen vele mensen nog te slapen boven op hun huis. Aan de andere kant nog een klein stukje groen en dan… woestijn zover je kunt kijken.
Ondertussen komt de zon op. Iedereen wordt stil, in zichzelf gekeerd, hier en daar een traan. Het eerste zonlicht, de weidsheid, de verbinding met elkaar zonder woorden, de stilte die je kunt voelen en bijna aan kunt raken. En bovenal de vrijheid!

De vrijheid om los te zijn van alles wat ons vasthoudt, al onze zintuigen zijn vrij en genieten van de magie. Ik moet lachen om mijzelf. Was dit nou zo spannend, zo eng? In eerste instantie had ik dit moment voorbij laten gaan. Ik heb hoogtevrees en dit leek mij niet de meest uitgelezen manier om een leuk moment te beleven. Maar wat bleek? Ik heb geen seconde angst gevoeld. Ik wilde ook geen angst voelen, want hoe kon ik dat mijn kinderen aandoen op zo’n mooi avontuur? Dus gaf ik mij over. En dat bleek de sleutel te zijn – overgave is de sleutel tot vrijheid.

Als je daar boven in de lucht adembenemend geniet van de vrijheid en de magie kun je niet meer in je angst zitten. Het is niet mogelijk om op die twee golflengtes, frequenties gelijk te zitten. Neem nou de luchtballon. Als je de zandzakken los laat, kun je niet anders dan naar boven gaan. Je kunt niet vanuit de lucht in één keer de zandzakken weer toevoegen. Die zijn er niet in de lucht. Het is niet meer mogelijk om terug te keren naar zwaarte als je eenmaal vrijheid ervaren hebt. Ik had er even moed voor nodig, moed om mij over te geven. Als beloning was daar het genieten van het prachtige uitzicht, de stilte, de verbinding en de ontroering. De stilte is ongekend – je hoort zelfs dat als je iets teveel praat dit het moment verstoort, zo zuiver, zo afgestemd ben je. Als ik dit vergelijk met het leven is de beloning voor het werkelijk kiezen van de frequentie van vrijheid voor iedereen toegankelijk en een ongekend licht gevoel waarin je je mee kunt laten voeren met de stroom van het leven die je brengt naar waar jij mag zijn om vol te bloeien en te stralen. Freedom!

In liefde,

Yvette

091012

Engelen van de Zee


Lieve jij,


Weet jij hoe de energie van dolfijnen voelt? Ik had in mijn gevoel wel een idee hoe dat ongeveer zou voelen, per slot van rekening ben ik een aantal keren in het Dolfinarium geweest dus dat zou toch onmiskenbaar moeten zijn?

Grappig is dat er een wereld van verschil zit tussen ‘er wel een idee over hebben’, ‘er bewust van worden’ en ‘het werkelijk ervaren’.

In het voorjaar mocht ik een lezing geven op een beurs in een mooi landhuis. ’s Morgens vroeg verkende ik vast de verschillende ruimtes waar later op de dag elk uur lezingen en workshops gegeven zouden worden. Ik besloot deel te nemen aan de workshop die voor mijn lezing plaatsvond, zodat ik alvast lekker geland was als ik daarna aan de beurt was. Wat ik daar mocht beleven was voor mij een waar kippenvel moment.
Twee prachtige vrouwen lieten ons ‘dolfijnenergie’ ervaren zonder dat er een dolfijn in de buurt was. Natuurlijk begrijp ik dat deze energie een frequentie is die er altijd is en dat je je er alleen maar op hoeft af te stemmen, maar hoe herken je deze dan? Ik werd mij via hun veld van energie en subtiele geluiden en oefeningen bewust van de ongelofelijke heldere liefdevolle speelse energie van dolfijnen. Ik genoot en na afloop begon ik met een heerlijk gevoel aan mijn lezing.

Deze zomer waren we met ons gezin in een ver land en we hadden elk individueel aangegeven wat op ons verlanglijstje stond om daar te ondernemen. ‘Met dolfijnen zwemmen’ stond bovenaan.
De avond voor de grote dag lag ik in bed en moest ineens denken aan de workshop en voor ik het wist werd ik mij weer bewust van deze energie. In mijn speelsheid legde ik via mijn tijd- en ruimteloze aandacht contact met de dolfijnen die wij de volgende dag zouden zien. Ik vertelde ze in gedachten dat ik er heel erg naar uit keek om samen contact te maken en stuurde alvast mijn liefde.

De volgende ochtend kwamen we aan op een open stuk zee waar de dolfijnen waren en voor ik het wist keek een dolfijn naar mij en zwom naar mij toe. Voor mij hadden we intens contact, het voelde als pure liefde, als licht en bovenal als de grootste glimlach die bestaat. Samen met een paar andere dolfijnen speelden we – zij vooral met ons en hun ‘lach’ deed ons hart smelten. Hier in dit moment begreep ik dat het werkelijk ervaren van deze energie van de engelen van de zee een soort spirituele ervaring is, een bron van onvoorwaardelijke liefde en speelsheid.
Het is een bijna ‘tastbare’ ervaring van dat wat je ook kunt voelen tijdens meditatie, het wandelen in de natuur of intens contact met een baby. Het maakt dat je hart zingt, je ogen stralen en dat je de levensenergie tot in de toppen van je vingers voelt. Het is de verbondenheid die je ook in dankbaarheid voelt als je elkaar wezenlijk helpt. Het is eenheid. Het is… wie wij werkelijk zijn: liefde.

In liefde,

Yvette

190912

Zonnegroet


Lieve jij,

Ergens in een ver land schijnt de zon. Het is vroeg in de ochtend en ik sta aan het strand. Ik zie meer kleuren blauw in zee en in de lucht dan ik ooit heb gezien. Achter mij het land met palmen, goddelijke vruchten en ... het grootste geschenk van dit eiland.

Ik groet de zon, de zee en moeder aarde op deze paradijselijke plek. Wat een heerlijkheid om elke dag deze zonnegroet te kunnen doen terwijl het kabbelende water zachtjes je voeten raakt. Ik voel hoe de warmte van de zonnestralen zich verbindt met mijn hart en mijn innerlijke zon wakker kust. Ik dank mijn lichaam voor het mogen ervaren van deze zintuiglijke sensaties. Het zout van het water en het zachte zand. Ik voel me thuis.

Ik rek me uit en besluit langs het bijna lege strand te lopen. Ik geniet en probeer alles in mijn systeem te verankeren zodat ik later, wanneer ik maar zou willen, terug kan zijn in dit ogenblik.
Ik zie iemand aankomen - ze loopt hard. Als ze dichterbij komt groet ik haar en wens haar een mooie dag in de taal van het land. Ze loopt langs mij heen zonder woorden te horen. Ik zie dat ze oortjes in heeft en loopt op het ritme van de muziek. Ik kijk naar de zee en hoor de kleine golven het strand raken.
Een Franssprekend stel haalt mij in, druk in gesprek waardoor mijn "bonjour" verdwijnt tussen hun woorden.

Op het strand worden hier en daar ligstoelen onder palm-parasollen neergezet. De strandwachten nemen hun plaats in, nog bijna geen toerist in beeld. Wanneer deze 'locals' elkaar zo 's morgens ontmoeten, slaan ze enthousiast hun handen in elkaar en geven elkaar een welgemeende hug. Ik glimlach om de hartelijkheid en het gevoel van saamhorigheid.

Als ik doorloop zie ik een man met strooien hoed en een vis in zijn hand. Hij zingt. Als hij mij aankijkt met de mooiste lach wenst hij mij vanuit zijn innerlijke licht een mooie dag. Ik word aangeraakt en kan niet anders dan met een grote lach hem hetzelfde wensen. Even later gebeurt hetzelfde met een man die onder een hutje van palmbladeren zit, hij raakt mijn hart.
Ik laat het strand achter me en vervolg mijn weg terug het achterland in. Ik passeer meerdere toeristen op weg naar het strand, een enkeling groet een snelle groet. Ik kom mensen tegen die aan het werk of onderweg zijn en steeds gebeurt het weer - ik ontmoet het grootste geschenk: het is de zon in de mensen zelf. Hun zon die vanuit een ongekende vrolijkheid mijn zon groet.

Dank je wel prachtige medemens die mij leert mijn zon aan te zetten en met haar stralen die van anderen te raken. Een ware zonnegroet.

In liefde,

Yvette

270712

Sisters


Lieve jij,

Heb jij ook wel eens het ‘sister’ of ‘brother’ gevoel? Het gevoel van verwantschap, van herkenning? Afgelopen week zaten we bij mij thuis met negen vrouwen voor een mooie ontmoeting en daar gebeurde het. Ik ontdekte een nieuwe innerlijke glimlach bij mijzelf. Het is de glimlach van herkenning. Herkenning waarom ik doe wat ik doe of waarom zij doet wat ze doet. Tenminste wanneer zij of ik doen wat we doen vanuit een passie, een verlangen om andere mensen aan te raken.

De herkenning gaat over het loslaten van oude roestige patronen, van eenzaamheid, afgescheidenheid en leven in schaarste. Vaak hebben we elk in ons leven een vast thema waarop wij telkens weer “aan de beurt zijn”. Het kan bijvoorbeeld “liefde” zijn, liefde krijgen  van de ander en geven aan jezelf. Of “er mogen zijn”, jezelf het waard vinden, groots mogen zijn. Of veiligheid, je werkelijk veilig voelen in deze wereld en bij jezelf. Net als je denkt, nu heb ik het wel verwerkt, nu snap ik het echt, komt er –hopla- weer een onverwacht duveltje uit een doosje op je pad. Eerst raakt deze persoon of situatie je zodanig diep dat je er heel lang over doet om in je gedachten van het duveltje weer een engeltje te maken. Pas wanneer je inziet dat het duveltje maar een boodschapper is van je eigen innerlijke strijd, kun je uiteindelijk begrijpen dat dit in werkelijkheid een liefdevolle (b)engel is die je helpt groeien op je pad.

Naarmate het inzicht groeit op jouw levensthema word je wijzer en duren de momenten dat je in de greep bent van je schaduwkant steeds korter. Omdat je begrijpt dat jij de enige bent die hierin verantwoordelijkheid kan nemen. Die ander is in principe nooit degene die zal veranderen, jij bent de enige die jouw eigen geluk veilig kan stellen.

En wat blijkt? Wanneer je jouw levensthema redelijk begint te begrijpen, ben uitgerekend jij de leraar voor anderen die met eenzelfde soort levensthema worstelen. Jouw meesterschap laat het licht schijnen op het pad van groei van de ander.

Als je op deze manier naar de wereld kijkt, zie je dat de gave en passie van een gedreven mens vaak voortkomen uit moeilijke levenslessen. En wie kan er meer compassie hebben voor jouw pijn en verdriet, vastlopen of angst dan diegene die kan zeggen: ‘I’ve been there – ik weet wat je voelt’. Je hoeft niets op te lossen, uit te leggen. Slechts aanwezig zijn in ware compassie zegt meer dan duizend woorden.

Op die ochtend zie ik de gave van waaruit mijn ‘sisters’ leven. Ik voel die compassie, dat eenheidsgevoel en dat brengt mijn innerlijke glimlach teweeg. Ik herken de wijsheid. Waarom doe je wat je doet? Niet omdat je het allemaal zo goed weet of de mooiste diploma’s hebt. Maar omdat je weet hoe het voelt en je je daarin kunt verbinden en met jouw veld van meesterschap de ander kunt omarmen zodat er wezenlijke veiligheid ontstaat. Veiligheid om jouw eigen innerlijke glimlach naar het leven te voelen. Thank you sisters.

In liefde,

Yvette

030712

Simply Allow


Lieve jij,

Afgelopen week was ik in ‘retraite’ in de bergen. De eerste avond dat we bij elkaar zaten startte met muziek: het nummer “Be the change that u want to see” van MC Yogi.
Ik voelde het nummer in elke cel van mijn lichaam, alsof mijn levensenergie wilde dansen op de waarheid die ik van binnen voelde. Ik besloot deze opdracht opnieuw aan te nemen en de intentie van het nummer de hele week te doorvoelen.

Het eerste wat mij opvalt is dat het gaat over ‘Be’ en niet over ‘Do’. Dat maakt mij aan het lachen. Ik ben zo goed in doen. Ik houd van plannen maken, dingen opzetten, grote idealen waar maken. Elke keer ga ik er vol enthousiasme in maar vaak moet ik ergens op tweederde afhaken omdat ik mijzelf uitput door tegen de stroom op te zwemmen. Het maakt mij moedeloos, boos en teleurgesteld. Het voelt bovendien of ik mijn mede-krijgers in de steek laat. Steeds weer heb ik een les te leren en dit zal een uitdaging blijven.

Langzamerhand kom ik erachter dat het gaat over éérst voelen en dan pas met mijn hoofd de vorm bedenken. Dus niet direct bij het eerste idee al meteen een heel kasteel bouwen zonder eerst te voelen of het mijn hart en mijn ziel zijn die hier blij van worden of dat het mijn ego is die graag van de torens wil blazen.

Zo heb ik het plan om een boek te schrijven, wellicht een romantisch idee. Ik ben er nu een aantal maanden mee bezig en vorige week besloot ik alles wat ik tot nu toe geschreven heb als mooie ‘rugzak’ te bewaren, maar niet letterlijk te gebruiken. Mijn ego wordt uitgedaagd, het wil resultaten zien. Maar in dit proces is mijn ziel de baas want dat is de afspraak die ik met mijn drie-eenheid, te weten hoofd, hart en ziel heb gemaakt. Mijn ziel wil terug naar de tekentafel. En op het moment dat ik dit beslis, komen er nieuwe wijze bronnen op mijn pad alsof het universum wil bevestigen dat dit het juiste is. Het betekent dat ik luister, voel en volg. Het betekent dat ik schrijf als ik geïnspireerd ben, niet als het tijd is. Het betekent dat ik alle tijd neem om te onderzoeken, te leren en te ontvangen. Human Being in plaats van Human Doing.

Het voelt als laten – als het “Let it be” van dat andere mooie nummer. Als laten ontvouwen en je laten verwonderen. Het is mooi en verrijkend. Het voelt rijk om te zijn in plaats van te doen. Het is natuurlijk wel afkicken na zoveel jaren maar wat vòelt het bijzonder.

Tijdens de retraite heb ik gedanst alsof er niemand keek, gezongen alsof niemand mij hoorde en geleefd alsof de hemel op aarde is. Mijn hoofd is helder en ik ben weer thuis in de stilte, in eenvoudigweg ‘zijn’. “Simply allow it all to unfold” – Jezus zei het al. Alles zal zich openbaren als ik maar aanwezig ben.

In liefde,

Yvette

180612

Warm Nest


Lieve jij,

Herinner jij je de volwassene in jouw jeugd nog die jou werkelijk zag? Weet je nog hoe dit voelde? Bij mij was het mijn leraar in klas 5 en 6, nu groep 7 en 8. Het was net of hij één was met onze klas. Wij deelden onze emoties, moeilijkheden en vreugde en hij luisterde vol empathie. Hij zag mij, voelde met mij mee en bleef daarbij in zijn eigen kracht. Hij respecteerde mij als mens. En.. hij deelde zijn passies. Hij las uren voor en wij hingen aan zijn lippen. Hij leerde ons bridgen en wij werden kleine kampioenen.

Net werd ik gebeld door een klasgenoot uit die tijd. Ik herinnerde mij haar naam nog. Ze belt voor een reünie. Ik hoor voornamen waar ik automatisch de achternamen bij weet en ik zie weer huizen voor mij waar klasgenoten woonden. Terwijl we praten voel ik iets bijzonders. Wij zagen elkaar echt als kinderen. Wij waren heel verschillend en mochten dat ook zijn. Ieder kind kon zijn of haar talent kwijt in de klas en ook je zwakheden mochten er zijn.
Nu ik dit schrijf, begrijp ik dat dit voor een groot deel kwam door onze leraar die in die twee jaren een warm nest voor ons gebouwd had.

Ook waren er mijn tante en oom, al hoefde ik ze zo niet te noemen ;-). In mijn pubertijd logeerde ik graag bij hen omdat ik dan voor hun kleine schatjes mocht zorgen. En als de kinderen op bed lagen gingen wij altijd samen eten. Uren zaten we aan tafel en als ik daarop terugkijk, bewonder ik hun aandacht en luisterend oor. Ik deelde op die avonden al mijn onzekerheden, mijn twijfels en dromen en samen discussieerden we over hoe we de wereld zagen. Het vormde mijn identiteit.

Nu ik zelf volwassen ben, merk ik hoe druk ik vaak ben met mijn eigen beslommeringen, hoe mooi deze ook zijn. Ik bedenk alvast een verhaal in mijn hoofd of lees nog even snel mijn mail. ‘Ja schat ik kom er zo aan!’ en hup voor ik het weet is er alweer een kwartier voorbij. Onze kids kunnen er wel om lachen omdat ze weten dat ik er, als het echt nodig is, voor ze zal zijn.

Maar ik, ik twijfel nog wel eens of ik er genoeg bij stil sta hoe mooi deze jaren zijn, zo vol in bloei - met pubers die hun eigen identiteit vormen, mijn eigen rijke ontdekkingstocht, het samen groeien met je levenspartner en het kruisen van levenspaden van anderen.

Ik hoop dat ik genoeg stil sta, aanwezig ben om de kinderen die mijn weg kruisen werkelijk te zien en naar ze te luisteren met heel mijn hart. Dat ook ik een warm nest voor ze kan bouwen, al is het maar om even hun verhaal kwijt te kunnen.

In liefde,

Yvette

050612

Aan Staan


Lieve jij,

Heb jij enig idee hoe ver jouw ziel en lichaam van elkaar afstaan?

Wat een vraag! Ik zit in een workshop van Jonette Crowley. Zij vraagt mij het te onderzoeken door mijn ogen te sluiten en de trilling van mijn lichaam te voelen – daarbij te vertrouwen op mijn intuïtie omdat het waarschijnlijk niet tastbaar is. En - als ik denk dat ik die heb – de trilling van mijn ziel te vinden. Dan vraagt ze hoe mijn geest en lichaam met elkaar harmoniëren op een schaal van 1 tot 10 (met 1 in goede harmonie en 10 helemaal niet).
Ik voel dat er een verschil in zit, niet duidelijk meetbaar in cijfers, maar absoluut in trilling.

Mijn gedachten dwalen af naar een gesprek wat ik eens met mijn vriendin en zakenpartner had. Wij brengen mensen en organisaties graag ‘thuis bij zichzelf’. Terug naar de ziel, hun oorsprong. We genieten intens als deze verbinding wordt gemaakt en mensen weer beginnen te stralen.
Uren, dagen filosofeerden we naar aanleiding van concrete situaties wat nu de sleutel was om dit vast te houden.
Tijdens één van deze sessies pakte ik spontaan een boek over haptonomie uit mijn kast en sloeg het open. Daar stond: “aan staan” en direct keken wij elkaar aan, zonder verder een letter te lezen. Dit was het, de sleutel. Als mensen aan staan, zijn ze aanwezig. Als je aanwezig bent, heb je contact met je intuïtie, heb je aandacht voor de ander, beweeg je mee in een situatie.
Kortom: je bent er, je bent er echt.

In mijn eigen leven probeer ik te luisteren naar mijn ziel door aanwezig te zijn, door mijn gevoel als richtingaanwijzer te volgen. Maar als ik eerlijk ben, zie ik mijn lichaam en ziel onbewust als gescheiden van elkaar. Die avond bij Jonette valt er bij mij een kwartje, of liever, begrijp ik dat mijn ziel als een kwartje in mijn lichaam kan vallen. Dat dat de bedoeling is. Dat dat werkelijk ‘aan staan’ is.

Ik snap het omdat Jonette refereert aan een symbool dat ik ken van mijn reis naar Egypte: de kroon van Isis. In het midden een cirkel die staat voor de zonneschijf –  het goddelijke licht, onze ziel. Daaromheen een kelk die staat voor de graal – ons fysieke lichaam. Het symbool staat voor de versmelting, onze eigen goddelijke zon in ons lichaam wat het mogelijk maakt om onze goddelijkheid te leven.

Dus als wij onze ziel beter zouden belichamen, betekent dit dat wij onze oneindige fysieke mogelijkheden kunnen gebruiken. Het is bekend dat wij een groot deel van onze hersenen niet gebruiken en dat wij van een groot deel van ons DNA niet weten waarvoor het gebruikt wordt.
Heerlijk vind ik dat om te filosoferen over de ongekende mogelijkheden van ons als mens en wat we daar in één leven al van kunnen merken.

Vorig jaar na een week retraite, kon ik ‘opeens’ de meest prachtige kleuren om een berg zien. Nooit gedacht dat ik dat zou kunnen – wat ik zag was de ziel van de berg – de berg die aan staat.
Ik zie het voor me – een wereld waarin wij ons eigen licht voelen en het licht in ieder mens zien, elk in hun unieke kleur. Een regenboog aan verscheidenheid, wat in zijn geheel het meest prachtige beeld vormt – de aarde die aan staat.

In liefde,

Yvette

280512

Helend Eten


Lieve jij,

Ben jij wel eens aangeraakt door eten? Ik kan enorm genieten van lekker eten, maar dat was ooit wel anders.

Als kind had ik een soort haat-liefde verhouding met ‘warm’ eten. Zolang er brood op tafel stond, ging alles goed, maar anders zakte de moed mij vaak in de schoenen. Dit was in de tijd dat we nog vele dagen per week aardappelen, vlees en groente aten en vooral dat laatste was voor mij een crime. Ik vroeg mijn moeder ’s middags al wat we gingen eten en vanaf dat moment kon ik mij met flinke tegenzin verheugen op de groentes die ik niet lekker vond. Letterlijk uren zat ik aan tafel, want mijn bord moest leeg. Ik had wel een geheime strategie met mijn broer die niet van vlees hield. Mijn moeder hield erg van telefoneren en tegen de tijd dat wij tegen heug en meug moesten doorzetten, ging meestal de telefoon. Snel wisselden mijn broer en ik van bord en binnen mum van tijd waren we allebei opgelucht en blij.

Het is bijzonder om te zien dat in de loop der jaren mijn smaak zo positief veranderd is. Ik geniet van allerlei soorten groenten, probeer graag nieuwe dingen uit en heb zelfs regelmatig geen zin in vlees. Ik vind het heerlijk om uit eten te gaan en geniet dan van de verrassende smaken.

En deze liefde ontwikkelt zich verder. Twee jaar geleden ontmoette ik iemand die er zo stralend uitzag dat het leek of zij een soort licht uitstraalde – ik vroeg wat haar geheim was. Naast meditatie en genoeg slaap, at zij uitsluitend puur voedsel. Later kwam ik in haar keuken en ik kon zien dat zij bijna een relatie had met alle ingrediënten die zij in huis had. Allen van de mooiste kwaliteit. Een belangrijk deel van de dag besteedde zij aan het bereiden van de meest prachtige kleine maaltijden. Geïnspireerd door haar ga ik sindsdien naar de biologische winkel, eet ik vlees van dieren die een goed leven hebben gehad en kook ik voor elk gezinslid met meer liefde en variatie.

Vorige week genoot ik van een mooie beurs vol levenskunst. Ik raakte aan de praat met iemand die een workshop ‘helend eten’ had gegeven. ‘Kom even proeven,’ zei ze. Ik liep met haar naar de workshopruimte en daar gebeurde het weer… nog voor het te proeven werd ik al aangeraakt. Aangeraakt door de liefde van het uitzoeken en bereiden van de ingrediënten en de prachtige kleuren van alle groenten, noten, olie, kruiden die uitgestald stonden. Deze engel bereidde een hemelse sushi en een courgettespaghetti met chili-tapenade die mijn licht weer helder deed stralen en mijn mondhoeken deed krullen tot een grote smile: dank jullie wel, mooie inspiratiebronnen en dank voor de rijkdom van moeder aarde!

In liefde,

Yvette

220512

Walk the Talk


Lieve jij,

Daar zit ik dan… morgen mag ik een lezing geven en al dagen voel ik dat ik mij aan het voorbereiden ben, maar op een heel andere manier dan vroeger. Mijn hoofd raakt lichtelijk in paniek. Moet je de lezing niet nog een paar keer oefenen, weet je de woorden wel, wie ben jij eigenlijk om over dit onderwerp te spreken?

Dit onderwerp is “de TomTom van je ziel”. En de TomTom van mijn ziel vertelt mij deze dagen dat ik mij vooral goed moet voelen. Dat ik geïnspireerd mag zijn door alle mooie wijsheid die ‘toevallig’ mijn pad kruist. Het voelt alsof ik op het topje van de ijsberg zit en ineens de grote oceaan kan overzien, terwijl ik niet eens wist dat die bestond. Alsof afzonderlijk bewandelde paden opeens samenkomen op een grote zevensprong. Alsof ik opgetild ben door een grote golf en zo op een nieuw uitzicht geplaatst ben. Ik voel mij extreem gelukkig, dankbaar en tevreden en… piept het stemmetje in mijn hoofd – hoe moet dat nou met je lezing morgen?

Het enige wat ik in mijn hart voel is een enorm vertrouwen. Dat alle wijsheid van al die windrichtingen als vanzelf aanwezig zullen zijn als ik morgen mag genieten van het delen van mijn passie: de weg naar het paradijs op aarde.

Opeens zit mijn dochter diep verdrietig naast mij. Ze heeft net een week van flinke koorts en pijn achter de rug die bestreden moest worden met een penicilline kuur. Drie keer per dag heeft ze een gevecht geleverd om dit smerige goedje naar binnen te werken. Ze voelde zich ‘verlost’ toen ze eindelijk mocht stoppen omdat haar lichaam allergisch reageerde. Vanmorgen heeft ze te horen gekregen dat ze resistent blijkt te zijn tegen het gebruikte middel. Ondertussen is de koorts en pijn weg maar ze heeft een nieuwe kuur gekregen, een drankje dit keer. Ze huilt omdat ze het gewoonweg niet naar binnen krijgt, terwijl ze voelt dat het MOET.

Dan gebeurt er iets bij mij van binnen. Mijn TomTom vertelt mij dat haar lichaam aangeeft dat ze dit ‘spul’ niet nodig heeft of wenst. Eerst koorts die maar niet wilde verdwijnen, toen overal rode bultjes en nu een weigering van de hindernis. Ik kijk naar haar. Ze heeft een mooi kleurtje op haar wangen, heldere ogen en ik vraag haar: ‘wat zegt jouw lichaam?’
Met de prachtige wijsheid die ik de afgelopen dagen opgedaan heb, breng ik haar in haar kracht en na 10 minuten kijkt ze me aan en zegt: ‘ik voel dat mijn lichaam het zelf kan’.

‘Oké,’ zeg ik. ‘We volgen jouw eigen navigatiesysteem. We spreken af dat jij hier goed contact mee houdt. En we spreken af dat ik je na een paar dagen nog wel officieel laat testen of je bacterie-vrij bent.’ Deal. Zij gunt zichzelf haar zelfherstellend vermogen en ik vertrouw op de TomTom van mijn ziel. ‘Walk the talk’ voelt beter dan welke voorbereiding dan ook.

In liefde,

Yvette

130512

Inspiratie


Lieve jij,

Ooit - lang geleden ging ik met een groepje vrienden naar het jazzfestival in Den Haag. Ik was in de leeftijd dat het belangrijker was om je eigen identiteit in de wereld te zetten dan respect te tonen voor iedereen om je heen. Zo herinner ik mij dat wij hadden staan meebrullen bij een bandje wat niet eens echt jazz speelde, maar waar wij wel helemaal weg van waren. Toen zij klaar waren met spelen, besloten we naar een andere zaal te gaan. Met suizende oren kwamen we binnen, lacherig en half dollend wat dit nu toch was waar we terecht waren gekomen. Er hing een serieuze sfeer en al snel werden we door de artieste zelf dringend verzocht om de zaal te verlaten. Ik voelde mij nog beledigd ook. Dat was mijn eerste contact met Mathilde Santing, om nooit te vergeten.

Jaren later kwam ik in aanraking met haar muziek en haar nummer ‘Wonderful life’ vond ik prachtig. Ondertussen was ik een stuk meer ‘volwassen’ zoals dat heet. Zo volwassen zelfs dat ik op een dag op de bank zat en werkelijk begreep wat Doe Maar bedoelde met ‘Is dit alles’. Ik had inderdaad alles wat je hartje maar kan begeren en… ik voelde een leegte van binnen. Het maakte mij bang – als je alles hebt en je voelt geen verlangen meer – hoe kom je dan ooit uit dit gevoel? Het was net alsof mijn levenskracht, die zorgt dat ik altijd groei, opeens weggevallen was.
Het bleek het begin van iets onbekends – de weg naar binnen. Ik was zo hard bezig geweest met de buitenwereld dat ik niet eens wist dat je van binnen een warmte voor jezelf kon voelen. En dat wanneer je die warmte heel voorzichtig begint te ontdekken, je ook werkelijk op een hele andere manier warmte voor anderen kunt voelen. Niet alleen voor degenen waar je van houdt, maar ook voor een veel grotere kring mensen om je heen.
Door mijzelf te helen en meer te delen met de buitenwereld, kwam ik ook meer in contact met mijn intuïtie. Gek genoeg was mij die minder vreemd. Toen ik dit ging oefenen, moest ik met terugwerkende kracht lachen om mijn eeuwige ‘ingevingen’ die ik vroeger had als marketeer. Ik wist altijd precies die nieuwe producten te bedenken waar de consument klaar voor was. Alsof ik er een neus voor had. Ik vond in die tijd dat ik dat zelf bedacht. Ondertussen weet ik beter. Er blijken tegelijkertijd dezelfde soort uitvindingen plaats te vinden in totaal verschillende delen van de wereld. Het lijkt bijna wel of deze plaatsvinden als de mens toe is aan de volgende vernieuwing.

Ik interesseer mij voor deze influisteringen en zet regelmatig een vraag op papier, waarna ik mij afstem in een soort meditatie. Het antwoord dat uit mijn pen komt, zou ik in eerste instantie zeker niet bedacht hebben. Vaak is het van een wijzere orde dan mijn eigen mind zou bedenken. Ik laat mij vaak leiden op mijn pad door deze mooie fluisteringen, zuiver en verrijkend. Diegene die dit wat mij betreft het allermooist heeft gevangen in een liedje is Mathilde Santing: ‘Inspiratie – de ingeblazen adem van de geest’. Bij deze wil ik alsnog mijn excuus aanbieden aan Mathilde en haar bedanken voor de prachtige inspiratie die zij in mijn leven brengt.

In liefde,

Yvette

050512

Light up the Magic


Lieve jij,

‘Love shine a light…’ – elk jaar hoorde ik dit liedje op de lagere school van de kids. Het hoorde bij het afscheidsritueel van groep 8. Elke schoolverlater geeft een kaarsje door aan een vriendje, zusje of nichtje uit groep 7. En elke keer gebeurde het… ontroering. En ik wist, ik ben niet de enige. Met een glazige glimlach keken wij moeders elkaar aan. Kwam het door het gevoel van afscheid? Door de prachtige woorden van dit nummer of was er elke keer werkelijk een soort ‘magic in the air’. Ik geloof dat een ritueel dit met je kan doen. Pure verbondenheid, samen delen.

Wat ik mooi vind aan dit liedje is dat het belooft dat ook de donkere plekjes in je hart verlicht kunnen worden door het licht van liefde. De ultieme manier om dit te ontdekken is wel in je liefdesrelaties.

Afgelopen zaterdag trouwde mijn neef die dertien jaar jonger is dan ik. In de dagen voor zijn bruiloft vertelde ik hem dat hij mijn eerste ‘grote liefde’ was. Vanaf zijn geboorte was ik elke vakantie bij hem en andersom logeerde hij vele weekenden bij ons. Hij woonde in Duitsland en als hij weer naar huis vertrok, ging ik stilletjes naar mijn kamer om mijn heimwee naar zijn aanwezigheid, naar dat heerlijke kleine mannetje, te verwerken. Later in mijn ‘echte’ verliefdheden herkende ik dit gevoel weer.

In een romantische kerk aan de gracht in Amsterdam trouwde hij zijn grote liefde. En terwijl de kerk zich vulde met ‘magic’ – een verbondenheid in liefde en geluk - vertelde de dominee over het oerverhaal van de eerste mensen op aarde. Hij vertelde hoe God een ‘tegenover’ schiep als hulp voor de mens.

Vroeger struikelde ik al over het woord ‘hulp’ laat staan dat ik iets van dit verhaal wilde aannemen. Nu merkte ik dat ik met andere oren luisterde. Hij vertelde dat jouw ‘tegenover’ jouw spiegel is. Deeltjes in jou die je het liefst nog even wegstopt, worden gespiegeld door jouw liefdespartner. En door hier waarschijnlijk eerst geïrriteerd over te zijn, vervolgens al je krachten in te zetten om de ander te veranderen, zou het uiteindelijk zo kunnen zijn dat jij jezelf door de ander helemaal kunt zien. Al je facetten. Het licht dat in elk hoekje van je hart gaat schijnen. Je wordt daardoor heel. Allebei.

Als je allebei heel bent, betekent dit dat je niet langer afhankelijk van elkaar hoeft te zijn. Eckhart Tolle noemt dit ‘wederzijdse onafhankelijkheid’. Ik voel de waarheid van zijn woorden en de dankbaarheid hoe wij met elkaar mogen groeien.

Als ik na de receptie met mijn lief over de grachten van Amsterdam loop en er een zonnetje doorbreekt, voel ik mij gelukkig. We besluiten een kop koffie te drinken en als we daar zo zitten, midden in het hartje van de stad op zaterdagmiddag weet ik het: wij als mensen kunnen dit echt samen: ‘Light up the magic’. Wat een cadeau.

In liefde,

Yvette

300412

Kijken met je Hart


Lieve jij,

‘Mama, als er geen school en geen geld zou zijn, dan zou het veel leuker zijn’. Mijn neefje van zes meent het. Als ik hem zie, werkelijk zie, voel ik zijn behoefte aan ruimte en aan echt contact maken met wat er op dat moment is. Alles behalve tijd en verwachtingen.

Vandaag reed ik naar een afspraak en ik keek om mij heen. Mensen op weg naar hun bestemming. Iedereen druk met de invulling van zijn leven. Van hier naar daar, blik vaak op oneindig. In hun eigen wereld. Ik sta voor een stoplicht en opeens voel ik iets wat ik nooit eerder heb gevoeld – het zal toch niet zo zijn dat wij ons leven leven om geld te verdienen? Het zal toch niet waar zijn dat wij onze dagen invullen met het zorgen dat er brood op de plank komt, met het zorgen voor veiligheid? Dat wij vastzitten in systeemdenken dat al op school begint: ‘voor niks gaat de zon op’.

Ergens deze week werd ik wakker van de vogels die bij zonsopkomst aan het fluiten waren. Wat een concert! Ik genoot ervan en rekte mij nog even uit. De dagen ervoor had ik naar de paartjes zitten kijken die takjes en veertjes verzamelden voor hun nestjes. Stel je eens voor dat deze vogels op een dag besluiten dat ze het anders gaan doen. Stel je eens voor dat ze afspreken dat de één de nestjes bouwt, een ander voor het voedsel zorgt en weer een derde voor de kinderen. En dat ze vervolgens besluiten dat het wel handig is om nestjes te gaan stapelen zodat er meerdere vogels in dezelfde boom kunnen leven. Maar op een gegeven moment wordt de boom te vol, omdat er in en rond de boom niet genoeg te eten is voor alle vogels die er leven. Langzamerhand zou het hele natuurlijke systeem uit balans gebracht worden, terwijl er toch genoeg bomen zijn - wat verderop, zonder enig nestje.

Ik ben blij dat vogels vertrouwen op de natuur. Op het ritme van de levensenergie van groei, oogst en afsterven. De eeuwige cyclus die altijd weer geeft. Balans. Ook wij zijn natuur, net zo goed. In wezen kunnen wij precies zo vertrouwen op de overvloed van de natuur, op de overvloed van het universum. Als we hier wèrkelijk op vertrouwen, komt wat wij nodig hebben naar ons toe. Dan zijn verwachtingen overbodig, omdat je weet dat het er al is. Zoals de vogels weten dat er na de winter weer een voorjaar zal zijn.

Ik geloof mijn neefje. Ik geloof dat hij dit in wezen (nog) weet en vertrouwt. Dat hij kijkt met zijn hart in plaats van met zijn hoofd en dat hij op die manier op weg is naar zijn bestemming. Niet slechts van die dag, maar van zijn leven, de weg van de ziel. Onderweg ziet hij de mensen en dieren die hij tegenkomt echt en raakt hij ze even aan met zijn aandacht. Elke ontmoeting is er een buiten de tijd en zonder verwachtingen. Gewoon in het hier en nu. Dank je wel neefje en dank jullie wel kinderen voor jullie mooie voorbeeld.

In liefde,

Yvette

240412

You Complete Me


Lieve jij,

Ik sta op een bruggetje ergens in Nederland - ik ben een beetje verstopt voor de buitenwereld. Even op mijzelf, ergens in een hutje op de hei. Eens voelen hoe het is om je onder te dompelen in inspiratie zonder afleiding van het dagelijks leven. Zonder drukte, gezelligheid, afspraken, mail en… mijn schatjes.

Het valt mij op hoe gewoon het is om ‘samen’ te zijn als je in een gezin leeft. Hoe gewoon het is om af en toe te wensen dat je even wat langer door zou kunnen gaan zonder gestoord te worden. Hoe gewoon het is om samen te eten, te kletsen over wat je bezig houdt. Hoe gewoon het is dat er vaak iemand is als je thuiskomt of dat jij er bent voor de ander die thuiskomt.
En hoe het vaak aanpassen is, zeker met drukke schema’s van tieners met sport, dans en muziek. ‘Mam, je hebt mijn voetbalkleding toch wel gewassen hè?’ ‘Nee schat nog niet, maar ik… ik zat er net zo lekker in’. Uit liefde laat je vaak je eigen puzzelstukje even los, zie je wel weer wanneer je tijd hebt om te kijken waar het past in het geheel, waardoor je kunt zien hoe mooi het plaatje wordt als je alle puzzelstukjes bij elkaar legt.

Als je dat te lang doet, gaat het leven tegen zitten. Als je het heel erg lang doet, dat lief zijn voor de ander maar niet voor jezelf, word je zelfs vaak stilgezet, zodat je alle tijd krijgt om aan je eigen puzzelstukjes te werken.
Ik weet er alles van. Toen mijn leven ooit stil gezet werd, besloot ik, toen ik weer langzamerhand terugkwam in de stroom en weer voelde dat ik gedragen werd, dat ik dat nooit meer wilde meemaken. Dus zorg ik voor mijn puzzelstukjes.

Het is zoals Patty Harpenau zo mooi verwoordt in haar boek The Gift – een boom voedt zichzelf eerst voordat hij er kan zijn voor de vogels die er nestjes in bouwen. En zo zit ik hier, alleen, om mijzelf te voeden met inspiratie; waar tijd en ruimte even weg kunnen vallen, omdat het niet belangrijk is. En ik ben ontroerd, aangeraakt. Ik zie verbanden tussen wijsheden die weer een aantal puzzelstukjes van de universele levenspuzzel op zijn plek laten vallen. Ik voel mij gelukkig. Ik luister muziek, kijk die prachtige film waar ik nooit tijd voor heb en… voel heimwee.

Ik voel heimwee als ik op een bruggetje sta, ergens in Nederland bij een laag zonnetje dat op het water schijnt. Er zwemt een mannetjes eend. Even later zie ik ook een vrouwtjes eend. Ze zijn samen en doen allebei hun ding. Als zij onder het bruggetje zwemmen, voel ik het. Ik voel datgene wat mij jaren geleden ontroerde in een film. Ik voel dat ik hier in mijn eentje kan genieten omdat mijn schatten thuis zijn en van mij houden. Ik voel dat ik alle ruimte voor inspiratie heb, omdat zij er zijn in mijn leven: ‘you complete me’.

In liefde,

Yvette

150412

The Change


Lieve jij,

‘Be the change you wish to see in the world’. Zo’n klein zinnetje met zo’n impact op mijn leven.
Ik weet nog dat ik meer dan 10 jaar geleden in Utrecht liep. Ik deed mijn eerste diepe zelfonderzoek training, waarvan ik, toen ik eraan begon, geen idee had waar ik aan begon ☺. Ik liep door een buurtje met graffiti en was voor de zoveelste keer naar buiten gestuurd door de begeleiding. Naar buiten om te voelen. Te voelen hoe je labelt terwijl je kijkt. Te voelen hoe een vogel vliegt. Te voelen waar je bang voor bent. Te voelen wat je jezelf allemaal te vergeven hebt. Gedurende die dagen liep ik vaak door één straatje waar op een elektriciteitskastje stond: ‘Be the change you wish to see in the world’. En daar gebeurde het. Ik voelde werkelijk deze tekst. Mijn ziel voelde deze tekst. ‘Ja’, zei ik.

Het is niet niks, deze opdracht van Gandhi aannemen. En het is misschien wel het allermooiste wat je in je leven kunt aannemen. En kunt doorgeven. Ik heb ooit een aandenken gekregen van the Shady Grove Adventist Hospital, waar in 2005 de prachtige bijeenkomst was van ‘Planetree’ – Planetree staat voor werkelijk verbonden liefdevolle zorg. Het is zo’n glazen bolletje, dat wanneer je het schudt, de sneeuw naar beneden dwarrelt. Daarbinnen staat de quote van Gandhi en ik heb dit aandenken al overal in huis gezet, gewoon omdat je oog er dan af en toe op valt. Om werkelijk je eigen licht te leven, heb je heel wat patronen los te laten en nieuwe ‘patronen’ aan te brengen. Gedachten zijn daarbij de sleutel. Elke keer als ik dit zinnetje zie, slijpt het patroon in. Nu is het van mij. Ik ben het, ik leef het. En toch verandert het resultaat van dit zijn per dag. The Change die ik wil zien, past zich aan aan waar ik ben. Eerst richtte ik mij op ziekenhuizen en dan met name op de prachtige mensen die in de zorg werken. Dat zij weer de liefde mogen delen van waaruit zij oorspronkelijk voor de zorg gekozen hebben. Toen op het bedrijfsleven waar ik mij richtte op authenticiteit, talent en stralende ogen. Allemaal zo mooi om te doen.

En toen… toen was het stil. Ik luisterde naar de fluistering van mijn ziel. Wat is The Change die ik nu graag in de wereld wil zien? En daar ontstond het… het gevoel om het licht te verspreiden samen met anderen. Om situaties mogelijk te maken waar je door samen te zijn en samen te creëren, ieder vanuit zijn of haar talent de lucht om je heen kan laten sprankelen. Pure inspiratie, gedeeld door en ontstaan uit het geheel van mensen dat aanwezig is ofwel een staat van pure liefde. De liefde en het licht dat op dat moment wordt verspreid beïnvloedt het energetisch bewustzijn van de hele mensheid. Een hoger bestaansniveau – meer onvoorwaardelijke liefde en vertrouwen versus minder angst - dat is de verandering die ik graag in de wereld zou willen zien.

In liefde,

Yvette

010412

Fields of Gold


Lieve jij,

Ik zal het maar toegeven: ik ben geen geboren zangeres. Als ik meezing met anderen klinkt het prachtig, maar zodra alleen mijn stem overblijft, hoor ik het bewijs dat één plus één drie kan zijn. En toch wil mijn ziel zingen. Het is niet zomaar een verlangen, maar een verlangen dat als een rode draad door mijn leven loopt.

In mijn pubertijd had ik een idool, zij woonde in Londen en ik zag haar tijdens gezamenlijke vakanties of als zij bij ons kwam logeren. Toen ik zestien werd, was het eindelijk zo ver: ik mocht alleen naar Londen en logeren bij mijn neven en nichten. Ik keek mijn ogen uit in dit gezin vol jong volwassenen die al overal en nergens gestudeerd hadden en toevallig allemaal die zomer thuis waren. We leefden in mijn beleving van cola, chips en muziek. Ingeborg, mijn idool, kwam ’s ochtends haar bed uit, pakte haar gitaar en begon aan een heel repertoire van interpretaties van nummers – als stoere comboy, country zangeres, popstar, rockbabe – wij lagen altijd helemaal dubbel van het lachen en genoten ons suf. De rest van de dag werd er op allerlei instrumenten muziek gemaakt en je raadt het al: ik zong vol overgave mee. Twee-, drie- of vierstemmig, alles was mogelijk. Natuurlijk had je de stars en de backing vocals (mijn jongste nicht en ik). Ook zong Ingeborg altijd liedjes van een zangeres die recht door mijn ziel gingen. Zij beloofde mij toen ik weer naar huis ging dat zij een bandje op zou sturen. Zoals dat gaat op die leeftijd, keek ik vol verwachting in mijn brievenbus, maar de jaren gingen voorbij en mijn grote nicht was alweer verder met haar leven.

Vandaag is het de verjaardag van onze grote dochter, zij is twaalf geworden. Elk jaar denk ik terug aan het telefoontje dat ik kreeg toen zij geboren was. Ik lag in mijn kraambed en Ingeborg belde vanuit haar ziekenhuisbed. Zij feliciteerde mij en vertelde dat ze een laatste experimentele behandeling inging waarbij de kans bestond dat zij het niet zou overleven. Wij voelden onze liefde voor elkaar door de telefoon stromen. Nieuw leven en een leven dat in andere vorm weer verder moest.

Natuurlijk kwam mijn verlangen om te zingen de afgelopen jaren weer terug. Ik nam gitaarlessen en kwam erachter dat het geweldig stoer voelt, maar dat talent absoluut helpt. Dit jaar hoorde ik weer dat kleine stemmetje van binnen – waarom geen zangles? Ik trok de stoute schoenen aan en vroeg iemand die mij inspireert als mens en met haar muziek. De eerste keer dat zij gitaar speelt en we samen zingen, lopen na afloop de tranen over mijn wangen. Mijn ziel spreekt. Die week heb ik afgesproken met mijn jongste nicht uit het idolen gezin. Zij woont ondertussen al jaren in Nederland en ik vertel haar over mijn zangles. Ik zie ook bij haar een heel oud luikje opengaan met een diep verlangen – we kijken elkaar aan…

Afgelopen zangles had zij de oude gitaarboeken van Ingeborg bij zich en wij genieten alleen al van alle herinneringen. Dan valt er een boek uit… ‘Songs by Eva Cassidy’ – Eva kan qua leeftijd onmogelijk de bewuste zangeres van destijds zijn, maar zij is voor mij altijd de vereenzelviging geweest van de magische stem die mij ooit zo raakte. Even voelt het alsof we weer samen zijn en Ingeborg naast ons staat als we ‘Fields of Gold’ zingen…

In liefde,

Yvette

220312

Oude Wijsheid


Lieve jij,

Ontroerd… wij kijken elkaar aan, wow wat is dit mooi. We zijn er stil van. ‘Ik voel diepe dankbaarheid’, zegt de vriendin tegenover mij. ‘Ik voel ook ontzag en vreugde, ik voel mij gezien, aangeraakt en bovenal voel ik rust en vertrouwen’.

We zitten in haar consult kamer, de kaarsen branden en muziek speelt op de achtergrond. We zijn bij elkaar gekomen om te ontdekken wat we toch samen te doen hebben. We willen allebei zo graag schrijven over de inspiratie die wij doorkrijgen. Wat zou het heerlijk zijn om dit te delen met meer mensen, op een manier die ook hen weer inspireert.

Voordat we beginnen, vertel ik haar over het prachtige laatste weekend van de Angel Coach training. Hoe alle kwartjes van de oudste kennis van de wereld, Angelologie - de wijsheid van de Engelen - samenvallen op de levensboom. Daar loopt het Engelenpad waarop Mens en Engel elkaar ontmoeten. Ik vertel haar dat mijn diepe verlangen om uit de zuiverste bron te putten hiermee werkelijkheid wordt.

Voordat het weekend begon, had ik vrijdag al zo’n spannend gevoel in mijn buik, vlinders die af en aan vliegen. Ik weet dat er iets bijzonders gaat gebeuren. Zaterdagochtend zitten we vol verwachting tussen engelen en kaarsen bij elkaar. Voor ieder van ons staat een rode fluwelen doos en ik weet dat dit de schatkist is met de Engelenkaarten die Patty heeft ontworpen om de Angel Codes door te kunnen geven. We worden meegenomen in meditaties op zielsniveau en het voelt alsof kostbare oerkennis in onze harten wordt gelegd. Als we zondagmiddag onze eerste legging mogen doen, voelen we dat de kaarten werkelijk tot ons spreken vanuit de ziel van degene voor ons. De kracht van de levensboom doet wonderen. Ik heb een unieke sleutel in handen gekregen en voel mij diep dankbaar.

Het voelt dan ook niet meer dan logisch om de Engelen voor ons te laten spreken. En wat een heerlijkheid om te ontdekken dat we leren dat we nog veel meer mogen vertrouwen op de wijsheid van ons gevoel. Dat achterover leunen en genieten van wat komt efficiënter kan zijn dan met je hoofd dingen in de vorm te gieten om vervolgens in te zien dat dit niet de weg is. Vanuit dit ontspannen gevoel ontstaat ineens een geweldig idee om samen in de wereld te zetten, sprankelend, makkelijk, vanzelfsprekend en… we worden er super vrolijk van! We besluiten te luisteren naar de tekenen, stap voor stap, zodat alles op zijn plaats kan vallen.

Ongelofelijk wat een reis deze kennis heeft gemaakt en hoe deze het mogelijk maakt om onze zielen te laten spreken. Een Namasté aan alle leraren die deze oude wijsheid gekoesterd hebben en van mond tot mond hebben doorgegeven aan hun leerlingen in al haar puurheid.

In liefde,

Yvette

150312

Eigen Wijs


Lieve jij,

Werd jij vroeger ook wel eens eigenwijs genoemd? Ik voortdurend. Ik wist het vaak beter en hoe vaak ik wel niet stampvoetend tegenover mijn vader heb gestaan met de woorden: ‘maar papa luister nou eens naar MIJ!’ En hoeveel ik ook van iemand hield, gek werd ik ervan als ik moest vinden wat de ander vond. Ik kon niet tegen het gevoel van onmacht dat ik de wijsheid van een ander moest volgen terwijl die voor mij niet klopte.

Al heel vroeg had ik het gevoel dat ik dingen wist. Niet als in ‘algemene kennis’ maar als een weten. Het was een weten in ‘dat voelt goed en dit is waar voor mij’ en een ‘dat voelt niet goed, dat is niet waar voor mij’.
Zo ging ik vroeger met mijn ouders naar de kerk. Mijn moeder deed erg haar best om voor ons kerkdiensten uit te zoeken die geleid werden door aansprekende mensen en daar genoot ik van. Op een dag zat ik op de tweede rij en luisterde naar de uitleg van een Bijbeltekst. Ik voelde tot in mijn tenen dat wat er verteld werd totaal niet klopte met wat er werkelijk bedoeld werd. Hoe zou God nu ooit op die manier mensen willen straffen – ik wist heel diep van binnen dat God onvoorwaardelijke liefde was en dat dit verhaal door mensen verzonnen was.

De jaren gingen voorbij en ik werd steeds meer in beslag genomen door de wereld om mij heen. Ik ging doen wat logisch leek en zette langzamerhand mijn eigen identiteit neer in de wereld van volwassenen. Tot op een dag mijn wereld even stil stond. Ik werd letterlijk gestopt door een auto die dwars op mij inreed. Daarna werd het donker. Zes maanden durfde ik niet meer goed te leven in de buitenwereld. Ik hield de gordijnen dicht en kwam mijn eerste leraren tegen. Zij leerden mij dat er diep van binnen een stem is, die wijzer is dan wie dan ook buiten je. Dat deze stem je terug kan leiden op je eigen pad, het pad waarop je huppelt van vreugde en speelt met alles wat je pad kruist. Ook vertelden ze mij over mijn eigen innerlijke zon, de warmte die je van binnen kunt voelen, omdat je liefde bent.

Ik werd verliefd op deze wijsheid, leerde meer van mijzelf te houden in de jaren die volgden en ontmoette vele gelijkgestemden en meer wijze leraren. Wat is het leven bijzonder, dat zij telkens weer een volgende uitdaging brengt. Dat wanneer je al huppelend een nieuw pad inslaat, je zowel de mooiste bloemen langs het pad vindt als af en toe een flinke regenbui op je kop krijgt. En wat heerlijk menselijk om bij zo’n tegenslag die kwebbelende aap, ook wel ego genoemd, met je aan de haal te laten gaan met: ‘Zie je nou wel, je kunt het ook helemaal niet’ of ‘wat denk je zelf, dat iemand op jou zit te wachten?’

Vandaag had ik zo’n moment van koudwatervrees. Bijna had ik het kind met badwater en al weggegooid, toen ik bedacht om in stilte te gaan zitten. Om in contact te komen met dat wijze meisje binnen in mij. Zij kijkt mij in gedachten aan met haar onschuldige ogen en vraagt: ‘waar zou je nu blij van worden?’ terwijl ze mij haar onvoorwaardelijke liefde laat voelen. Plotseling weet ik het antwoord en mijn volgende stap. De zon schijnt en ik voel weer vertrouwen. Wat is het toch heerlijk om Eigen Wijs te zijn!

In liefde,

Yvette

040312

dinsdag 29 januari 2013

Grüß Gott


Lieve jij,


Ken jij het gevoel van nederigheid? Er is een plek op aarde waar ik dit ten diepste ervaar. Zo ook afgelopen week. Het begint al onderweg. Ik kan boeken verslinden zolang mijn lief naar het Zuiden rijdt, maar geef mij één berg in het vizier en ik ben sprakeloos aan het raam gekluisterd. Uren kan ik naar buiten turen en mij verwonderen over de grootsheid van deze natuur.

Voorjaarsvakantie in Oostenrijk – ik zal je eerlijk bekennen dat ik enorm uit de toon val. Ik heb het namelijk niet. Ik hoor er niet bij. Hoe vaak ik het al geprobeerd  heb, met vrienden, met z’n tweeën, met ons gezinnetje, telkens weer, tot grote teleurstelling van ons allemaal - ik krijg het niet te pakken: het ski-virus. Elke keer ging ik alsnog de berg op met dat knagende gevoel van onbehagen. Een irritant innerlijk stemmetje dat mij maar bleef vertellen dat het toch écht leuk moest zijn.

Dit jaar heb ik mijzelf bevrijd, werkelijk bevrijd, gewoon door mijzelf ‘onbesmetbaar’ te verklaren. Het moest er maar eens van komen. De eerste dag na een stevig ontbijt vertrekt de rest in opperbeste stemming naar de pistes en ik trek mijn wandelschoenen aan. Uitgebreid bestudeer ik de kaart en daar ga ik. Mijn hart zingt en ik voel die intense liefde en nederigheid die ik herken sinds mijn eerste kennismaking met de bergen. De frisse lucht en de verrassende wendingen aan het eind van het pad. Stromende beekjes onder in de zon glinsterende ijskappen, lieflijke kapelletjes, witte paradijselijke paden slingerend om de berg, ik geniet! Glibberige hellingen, ijspaden, ze doen mij niets, eindelijk kan ik ze zien als avontuurlijke uitdagingen. En net als ik mijn geluk niet op kan, gebeurt het… ik maak contact met het wandelvolk. Het wandelvolk is van een andere dimensie. Ze begroeten je met een grote glimlach, kijken je echt aan en spreken allemaal dezelfde woorden: Grüβ Gott. 

Als ik die avond enthousiast over mijn dag vertel, hoor ik het verhaal van mijn schoonvader, die, al wandelend in de bergen, bij deze begroeting eens antwoordde met: ‘Nou zo hoog komen we niet vandaag’.
En als ik stil sta bij deze uitspraak, voelt het toch een beetje zo. Alsof wij even contact maken met de hemel in onszelf. Wat een prachtige gewoonte om de God in de ander te begroeten. Het is alsof ik ‘Namasté’ opnieuw beleef. De eerste keer dat iemand mij uitlegde dat dit betekent: ‘ik groet het goddelijke in jou’ vond ik dat zo mooi. Nu, op het dak van de aarde voelt elke ontmoeting en de ongelofelijk mooie natuur alsof God naar mij persoonlijk knipoogt. Ik groet dankbaar terug.

In liefde,


Yvette


260212

Engel


Lieve jij,

Ben je wel eens aangeraakt? Zondag zat ik in een intieme concertzaal en het was alsof de liefde tastbaar was. Alsof alle harten aan elkaar geregen waren door een onzichtbare draad, een matrix van verbondenheid. Ik werd recht in mijn ziel geraakt door een engel die achter een piano zat, met enkel haar stem als instrument, zo puur.

Op een beurs afgelopen zomer kwam zij in mijn leven. Ik luisterde naar een prachtige lezing van mijn ‘bijna-zus’ over de spiegel die onze kinderen voor ons zijn. Tijdens haar presentatie liet zij het nummer ‘Little Child’ horen en de tranen liepen over mijn wangen. ‘Wie zingt dit’, vroeg ik haar en zij vertelde mij dat zij ook ergens op de beurs in een tentje aan het zingen was. Ik liep vol verwachting over het terrein en vond de klanken van muziek. Daar zat ze, een engel in levende lijve, achter haar keyboard, stralend, terwijl de regen naar beneden stroomde. Er stonden een paar bankjes en ik nam plaats. Elk nummer kwam recht uit haar ziel zo bij mij binnen. De woorden raakten mij, inspireerden mij en ik voelde dat zij mij aanzetten om mijn ziel te volgen, te luisteren naar mijn hart. Ik weet niet hoe lang ik daar gezeten heb, maar toen ik opkeek, zag ik mijn vriendinnen een stukje verderop lachend op mij staan te wachten. Ze hadden gezien hoe ik de tijd verloor en mij heerlijk gelaten.

Soms voelt het of het leven je leidt. Weken later was ik met een aantal gelijkgestemden een avond aan het voorbereiden om het verhaal van de ontdekkingen op ons levenspad te vertellen aan ‘de wereld’. ‘Zou het niet heerlijk zijn als onze verhalen gecombineerd worden met muziek’, vraagt iemand. ‘Ja!’, zegt een ander, ‘ik weet iemand die precies bij ons past’. Zij noemt haar naam. Het is de engel, als uit de hemel gevallen. Ik ontmoet haar een paar weken later en wat een heerlijk mens, zo echt, zo gezellig.

Zondag was haar moment. Zij deelt haar muziek met ons en maakt haar droom waar. Tussen de liedjes door vertelt ze over haar levensweg en hoe ze haar ziel ziet als een puzzel. Over hoe je gedurende je leven wat puzzelstukjes kwijtraakt, omdat je gekwetst wordt of omdat je kiest wat een ander goed voor je vindt. Ik herken het, alleen al je best doen omdat anderen je dan lief of leuk vinden, is reden genoeg om op den duur verder van jezelf af te staan. Door jezelf te herontdekken, maak je stukje voor stukje jouw puzzel weer heel en straal je, omdat je alle ruimte hebt om je liefde te delen. 

Wat mij raakt zijn de smiles op onze gezichten als we met z’n allen na het concert naar buiten lopen. Armen om elkaar heen, lachend naar elkaar, alsof we ondergedompeld zijn in een warm bad van liefde. We zijn aangeraakt. Ik dank Yvon in stilte, voor het volgen van haar hart.

In liefde,

Yvette

190212