Lieve jij,
Herinner jij je ook van die magische ochtenden in de natuur? Deze ochtend loop ik in het land der Katharen op een eeuwenoud pad gevuld met voetstappen van vele pelgrims voor mij. Ik heb al langer het stille verlangen om een deel van de Santiago de Compostella te lopen, maar om eerlijk te zijn, weet ik niet of ik het durf. Ik ben niet zo’n avonturier en het lopen over die verlaten wegen geeft mij een onveilig gevoel. Het liefst zou ik weten dat er altijd iemand zou zijn om op terug te vallen als het nodig was.
‘Het pad der paden’ in een adembenemend landschap van groene heuvels, beige velden en daarachter de indrukwekkende Pyreneeën. De kracht die hiervan afstraalt – donker tegen een lichte lucht laat mij mijn nietigheid voelen. Daar op de top van een heuvel ga ik zitten om dit schouwspel tot in het diepst van mijn zintuigen te laten doordringen. Op dat moment verschijnt een regenboog aan de hemel, met in haar schaduw een tweede. Het voelt alsof ik aangeraakt wordt door een liefdevolle omhelzing van het universum. Alles in mijn lichaam stroomt en mijn hart opent zich.
Ik ben deze week met een bijzondere groep mensen bij elkaar op een plek waarvan gefluisterd wordt dat de energie alleen al zorgt voor innerlijke transformatie. Wij zijn allemaal verbonden door een onzichtbaar koord van creativiteit en scheppingskracht. Wij hebben een verhaal in ons, een verhaal wat we zo zuiver en kwetsbaar mogelijk met de wereld willen delen. Deze week maakt ons scherp, daagt ons uit en in de ander komen we spiegels tegen die vele facetten van onze innerlijke diamant weerkaatsen. Het advies dat we krijgen is: “schrijf, schrijf”. Alles wat je bij jezelf tegen komt, elke verwarring, irritatie, verwondering, ingeving, deel niets met een ander, maar schrijf. Er opent een nieuwe wereld voor mij. Ik leer naar de wereld te kijken als een schrijver, een schilder, een componist, een regisseur. Alles maar dan ook alles om je heen, kun je vatten in woorden. Elke schakering van zonlicht, elke kleur van moeder aarde, elke lichaamsbeweging. We mogen kijken in het leven van elkaar, door de ogen van de lezer. Wat het met mij doet, is dat zich het veld opent wat je zo heel af en toe met elkaar kunt hebben. Het veld van het werkelijk zien van de ander. Het voelen van een diep respect voor ieders uniekheid en pijnlijke lessen. Het je op laten tillen door het talent van de ander, recht uit de ziel. Er vindt een liefdevolle uitwisseling plaats tussen onze harten en zielen.
Als ik kijk naar de regenboog, helemaal vervuld van dit veld en verbonden met deze betoverende natuur, voel ik dat ik nooit alleen kan zijn. Wij zijn als mens gemaakt om ons te verbinden, om het leven door ons heen te voelen stromen. Onze ziel straalt door ons heen als de zonnestralen door de wolken. Dit licht is liefde, liefde om uit te delen en te ontvangen. Onze zielen verbinden en wat wij voelen is van een haast hogere dimensie, het veld van universele liefde.
Ik loop terug over het pelgrimspad en weet dat ik het ooit volledig zal lopen, vol overtuiging en ‘alleen’.
In liefde,
Yvette
211012
Geen opmerkingen:
Een reactie posten