Inspiratie

Lieve jij,

Ooit - lang geleden ging ik met een groepje vrienden naar het jazzfestival in Den Haag. Ik was in de leeftijd dat het belangrijker was om je eigen identiteit in de wereld te zetten dan respect te tonen voor iedereen om je heen. Zo herinner ik mij dat wij hadden staan meebrullen bij een bandje wat niet eens echt jazz speelde, maar waar wij wel helemaal weg van waren. Toen zij klaar waren met spelen, besloten we naar een andere zaal te gaan. Met suizende oren kwamen we binnen, lacherig en half dollend wat dit nu toch was waar we terecht waren gekomen. Er hing een serieuze sfeer en al snel werden we door de artieste zelf dringend verzocht om de zaal te verlaten. Ik voelde mij nog beledigd ook. Dat was mijn eerste contact met Mathilde Santing, om nooit te vergeten.

Jaren later kwam ik in aanraking met haar muziek en haar nummer ‘Wonderful life’ vond ik prachtig. Ondertussen was ik een stuk meer ‘volwassen’ zoals dat heet. Zo volwassen zelfs dat ik op een dag op de bank zat en werkelijk begreep wat Doe Maar bedoelde met ‘Is dit alles’. Ik had inderdaad alles wat je hartje maar kan begeren en… ik voelde een leegte van binnen. Het maakte mij bang – als je alles hebt en je voelt geen verlangen meer – hoe kom je dan ooit uit dit gevoel? Het was net alsof mijn levenskracht, die zorgt dat ik altijd groei, opeens weggevallen was.
Het bleek het begin van iets onbekends – de weg naar binnen. Ik was zo hard bezig geweest met de buitenwereld dat ik niet eens wist dat je van binnen een warmte voor jezelf kon voelen. En dat wanneer je die warmte heel voorzichtig begint te ontdekken, je ook werkelijk op een hele andere manier warmte voor anderen kunt voelen. Niet alleen voor degenen waar je van houdt, maar ook voor een veel grotere kring mensen om je heen.
Door mijzelf te helen en meer te delen met de buitenwereld, kwam ik ook meer in contact met mijn intuïtie. Gek genoeg was mij die minder vreemd. Toen ik dit ging oefenen, moest ik met terugwerkende kracht lachen om mijn eeuwige ‘ingevingen’ die ik vroeger had als marketeer. Ik wist altijd precies die nieuwe producten te bedenken waar de consument klaar voor was. Alsof ik er een neus voor had. Ik vond in die tijd dat ik dat zelf bedacht. Ondertussen weet ik beter. Er blijken tegelijkertijd dezelfde soort uitvindingen plaats te vinden in totaal verschillende delen van de wereld. Het lijkt bijna wel of deze plaatsvinden als de mens toe is aan de volgende vernieuwing.

Ik interesseer mij voor deze influisteringen en zet regelmatig een vraag op papier, waarna ik mij afstem in een soort meditatie. Het antwoord dat uit mijn pen komt, zou ik in eerste instantie zeker niet bedacht hebben. Vaak is het van een wijzere orde dan mijn eigen mind zou bedenken. Ik laat mij vaak leiden op mijn pad door deze mooie fluisteringen, zuiver en verrijkend. Diegene die dit wat mij betreft het allermooist heeft gevangen in een liedje is Mathilde Santing: ‘Inspiratie – de ingeblazen adem van de geest’. Bij deze wil ik alsnog mijn excuus aanbieden aan Mathilde en haar bedanken voor de prachtige inspiratie die zij in mijn leven brengt.

In liefde,

Yvette

050512