Kijken met je Hart

Lieve jij,

‘Mama, als er geen school en geen geld zou zijn, dan zou het veel leuker zijn’. Mijn neefje van zes meent het. Als ik hem zie, werkelijk zie, voel ik zijn behoefte aan ruimte en aan echt contact maken met wat er op dat moment is. Alles behalve tijd en verwachtingen.

Vandaag reed ik naar een afspraak en ik keek om mij heen. Mensen op weg naar hun bestemming. Iedereen druk met de invulling van zijn leven. Van hier naar daar, blik vaak op oneindig. In hun eigen wereld. Ik sta voor een stoplicht en opeens voel ik iets wat ik nooit eerder heb gevoeld – het zal toch niet zo zijn dat wij ons leven leven om geld te verdienen? Het zal toch niet waar zijn dat wij onze dagen invullen met het zorgen dat er brood op de plank komt, met het zorgen voor veiligheid? Dat wij vastzitten in systeemdenken dat al op school begint: ‘voor niks gaat de zon op’.

Ergens deze week werd ik wakker van de vogels die bij zonsopkomst aan het fluiten waren. Wat een concert! Ik genoot ervan en rekte mij nog even uit. De dagen ervoor had ik naar de paartjes zitten kijken die takjes en veertjes verzamelden voor hun nestjes. Stel je eens voor dat deze vogels op een dag besluiten dat ze het anders gaan doen. Stel je eens voor dat ze afspreken dat de één de nestjes bouwt, een ander voor het voedsel zorgt en weer een derde voor de kinderen. En dat ze vervolgens besluiten dat het wel handig is om nestjes te gaan stapelen zodat er meerdere vogels in dezelfde boom kunnen leven. Maar op een gegeven moment wordt de boom te vol, omdat er in en rond de boom niet genoeg te eten is voor alle vogels die er leven. Langzamerhand zou het hele natuurlijke systeem uit balans gebracht worden, terwijl er toch genoeg bomen zijn - wat verderop, zonder enig nestje.

Ik ben blij dat vogels vertrouwen op de natuur. Op het ritme van de levensenergie van groei, oogst en afsterven. De eeuwige cyclus die altijd weer geeft. Balans. Ook wij zijn natuur, net zo goed. In wezen kunnen wij precies zo vertrouwen op de overvloed van de natuur, op de overvloed van het universum. Als we hier wèrkelijk op vertrouwen, komt wat wij nodig hebben naar ons toe. Dan zijn verwachtingen overbodig, omdat je weet dat het er al is. Zoals de vogels weten dat er na de winter weer een voorjaar zal zijn.

Ik geloof mijn neefje. Ik geloof dat hij dit in wezen (nog) weet en vertrouwt. Dat hij kijkt met zijn hart in plaats van met zijn hoofd en dat hij op die manier op weg is naar zijn bestemming. Niet slechts van die dag, maar van zijn leven, de weg van de ziel. Onderweg ziet hij de mensen en dieren die hij tegenkomt echt en raakt hij ze even aan met zijn aandacht. Elke ontmoeting is er een buiten de tijd en zonder verwachtingen. Gewoon in het hier en nu. Dank je wel neefje en dank jullie wel kinderen voor jullie mooie voorbeeld.

In liefde,

Yvette

240412