Labyrint

Lieve jij,

Wat is het toch met de natuurlijke aantrekkingskracht die je tot mensen kunt voelen? Is het niet wonderlijk dat je zomaar uit het niets, zonder woorden, soms al van afstand kunt voelen dat je iemand tegenkomt die je beter wilt leren kennen?

Ik heb dit al zo vaak meegemaakt in mijn leven. Vele van de personen waar ik dat bij voelde hebben een mooie rol in mijn leven en niet alleen in rozengeur en maneschijn. Vaak blijken deze mensen ook één van mijn wijze leraren in het leven te zijn. Startend met genieten en ontdekken van elkaar, niet uitgepraat kunnen raken, dan samen dansend op het leven en vaak ergens ook weer een uitdaging die je samen te gaan hebt.

De laatste maanden voel ik dat ik heel goed naar mijn gevoel moet luisteren anders valt mijn ego vervolgens redelijk hard op haar snufferd. En dat doet pijn! Mijn wijze zelf kijkt zoals altijd met een glimlach liefdevol toe, wetend dat het goed komt.

Afgelopen zondag was ik met een groep mensen die onderling wel een hele bijzondere aantrekkingskracht hebben. Je voelt het door de blijdschap die je van tevoren voelt als je weet dat je elkaar gaat ontmoeten. We delen dezelfde passie in vele opzichten en kunnen bovendien ongelofelijk met elkaar lachen. We ontmoetten elkaar bij een tuinder met de meest levendige ogen die je je maar voor kunt stellen. Terwijl hij vol passie stond te vertellen over de labyrinten die hij, ingegeven door zijn intuïtie, op zijn grond heeft aangelegd, keek hij ons indringend aan en vertelde dat we ons schrijfwerk serieus mochten nemen om mooie boodschappen door te geven. Even voelde ik een soort verliefdheidskriebel in mijn buik.

De wijze tuinman van de aarde vertelde dat je voor je het labyrint instapt, kunt voelen waar je voor wilt ‘lopen’ – een wens, iets wat op je hart ligt, kortom iets waar je helderheid voor vraagt. Ook vertelde hij dat je richting het midden steeds meer met je aandacht naar binnen gaat en terwijl je naar buiten loopt je langzamerhand weer opent voor de wereld om je heen. En.. als je tijdens het lopen vaak met anderen bezig bent, dat je dat dan in je gewone leven ook wel zou doen.

Daar ging ik… mijn weg naar binnen. Ik voelde dat ik niet hoefde te begrijpen wat er gebeurde, maar voelde wel degelijk dat er van alles gebeurde. En wanneer ik toch even met mijn aandacht naar de anderen keek – we hebben nu eenmaal die aantrekkingskracht ☺ - stapte ik direct naast het pad dat ik liep. Ook voelde ik de energie niet meer. ‘Oké, aandacht bij jezelf’, riep ik mijzelf weer tot de orde. In het midden was het fijn om stil te staan om vervolgens bij het teruglopen van het labyrint inderdaad te merken dat ik weer opende. Bijzonder om zo samen voor jezelf te mogen kiezen in een groep.

Wat grappig om fysiek te ervaren wat er in het dagelijks leven bij mij gebeurt – als ik niet via het contact met mijzelf naar de ander ga, hoe leuk die ander ook is, raak ik onwillekeurig van mijn pad omdat ik mijn gevoel niet meer volg. Het is net als een labyrint: eerst naar binnen en dan weer naar buiten, altijd. En wanneer je dat contact met jezelf vasthoudt, kun je gierend van het lachen onder tafel liggen met elkaar zonder dat je van je stoel af’dondert’!

In liefde,

Yvette

040213