Warm Nest

Lieve jij,

Herinner jij je de volwassene in jouw jeugd nog die jou werkelijk zag? Weet je nog hoe dit voelde? Bij mij was het mijn leraar in klas 5 en 6, nu groep 7 en 8. Het was net of hij één was met onze klas. Wij deelden onze emoties, moeilijkheden en vreugde en hij luisterde vol empathie. Hij zag mij, voelde met mij mee en bleef daarbij in zijn eigen kracht. Hij respecteerde mij als mens. En.. hij deelde zijn passies. Hij las uren voor en wij hingen aan zijn lippen. Hij leerde ons bridgen en wij werden kleine kampioenen.

Net werd ik gebeld door een klasgenoot uit die tijd. Ik herinnerde mij haar naam nog. Ze belt voor een reünie. Ik hoor voornamen waar ik automatisch de achternamen bij weet en ik zie weer huizen voor mij waar klasgenoten woonden. Terwijl we praten voel ik iets bijzonders. Wij zagen elkaar echt als kinderen. Wij waren heel verschillend en mochten dat ook zijn. Ieder kind kon zijn of haar talent kwijt in de klas en ook je zwakheden mochten er zijn.
Nu ik dit schrijf, begrijp ik dat dit voor een groot deel kwam door onze leraar die in die twee jaren een warm nest voor ons gebouwd had.

Ook waren er mijn tante en oom, al hoefde ik ze zo niet te noemen ;-). In mijn pubertijd logeerde ik graag bij hen omdat ik dan voor hun kleine schatjes mocht zorgen. En als de kinderen op bed lagen gingen wij altijd samen eten. Uren zaten we aan tafel en als ik daarop terugkijk, bewonder ik hun aandacht en luisterend oor. Ik deelde op die avonden al mijn onzekerheden, mijn twijfels en dromen en samen discussieerden we over hoe we de wereld zagen. Het vormde mijn identiteit.

Nu ik zelf volwassen ben, merk ik hoe druk ik vaak ben met mijn eigen beslommeringen, hoe mooi deze ook zijn. Ik bedenk alvast een verhaal in mijn hoofd of lees nog even snel mijn mail. ‘Ja schat ik kom er zo aan!’ en hup voor ik het weet is er alweer een kwartier voorbij. Onze kids kunnen er wel om lachen omdat ze weten dat ik er, als het echt nodig is, voor ze zal zijn.

Maar ik, ik twijfel nog wel eens of ik er genoeg bij stil sta hoe mooi deze jaren zijn, zo vol in bloei - met pubers die hun eigen identiteit vormen, mijn eigen rijke ontdekkingstocht, het samen groeien met je levenspartner en het kruisen van levenspaden van anderen.

Ik hoop dat ik genoeg stil sta, aanwezig ben om de kinderen die mijn weg kruisen werkelijk te zien en naar ze te luisteren met heel mijn hart. Dat ook ik een warm nest voor ze kan bouwen, al is het maar om even hun verhaal kwijt te kunnen.

In liefde,

Yvette

050612