Als kind was ik gek op lezen. Ik woonde in een dorp waar op de zolder van de kerktoren een kleine bibliotheek was. Mijn moeder nam mij daar regelmatig mee naar toe en ik voelde mij trots dat ik steeds een categorie hoger kon lezen in de collectie jeugdboeken. Tot de dag aanbrak dat ik alle boeken uit had. Met grote ogen keek ik naar mijn moeder. Hoe moest dit nou? Ik las tenslotte elke avond in bed en het liefst ook nog tussendoor. Ik weet nog dat ik mij echt verloren voelde.
Maar zoals dat vaak met moeders gaat, bedacht zij een oplossing. Ze nam mij mee naar het volgende dorp, dat een stuk groter was, en daar liet ze mij de bibliotheek zien. Een paradijs op aarde – rijen met boeken en meer categorieën dan ik ooit bij elkaar gezien had. Ik verslond de meisjesboeken met avonturen. Ik las zelfs de kinderbijbels van A tot Z en… tot mijn grote plezier bestonden er ook nog meer sprookjesboeken. Want in sprookjes is alles mogelijk. Ik verplaatste mij in de hoofdpersoon, ja werd zelfs de hoofdpersoon en ik bleek te kunnen toveren, prachtig te zijn en bovendien hield iedereen van mij. Ook was er altijd iemand die gemeen was, mij het leven zuur probeerde te maken of mij wilde laten verdwijnen. Gelukkig had ik bovennatuurlijke krachten om uiteindelijk te winnen van het kwade. En ik leefde altijd weer lang en gelukkig.
Nu ik ietsje ouder maar nog steeds verslaafd aan lezen ben, kom ik erachter dat er veel meer waarheid in de sprookjes zit dan ik er jarenlang aan toegekend heb. De jaren dat ik mijzelf als middelpunt van de wereld zag. De laatste tijd echter moet ik toegeven dat ik de wereld eerder als middelpunt zie en mijzelf als een klein deeltje van het geheel. Je wordt meer geconfronteerd met de vergankelijkheid van het leven en je weet dat je niet alles zelf in de hand hebt. Wat hier mooi aan is, is dat ik, net als in ‘mijn’ sprookjes, dien uit te vinden hoe ik hier nu mee omga. In de tijd waarin we leven worden we namelijk uitgedaagd om niet mee te gaan in allerlei doemscenario’s. Een onverwachte ziekte bij een dierbare, onzekerheid over de toekomst – in wezen zijn dit nu de dingen die mijn leven zuur proberen te maken of die mijn gevoel kunnen aantasten.
Op een dag, nog niet zo lang geleden, werd ik wakker en ik voelde dat er iets veranderd was in mij. Ik had veel boeken over levenswijsheid gelezen, naar veel wijze mensen geluisterd en die dag besloot ik weer in sprookjes te geloven. En in wonderen. Ik merk dat sinds ik besloot om door díe bril de wereld in te kijken, ik vanzelf de magische samenloop van omstandigheden kan herkennen waarom iets lukt waar ik mee bezig ben. Dat ik in een soort positieve flow kan komen. Of dat ik de juiste persoon op het juiste moment tegenkom. Of gewoon dat ik echt oergelukkig ben als ik in het bos loop. Of dat ik dankbaar ben voor de lieve schatten om mij heen. Of dat ik moet lachen om de humor die het leven ons soms schenkt. En wat blijkt? Wonderen bestaan echt. Want vanaf dat moment lacht het leven terug. Het toverstokje blijkt vertrouwen te zijn. Vertrouwen dat de dingen zo moeten gaan zoals ze gaan. Vertrouwen dat het leven een wijsheid in zich heeft waar ik mee mag spelen – precies zoals mijn sprookjeshelden deden. Ik ben dat meisje, de hoofdpersoon in mijn eigen sprookje en ik heb mijn eigen toverstokje om lang en gelukkig te leven – als ik geloof in wonderen.
In liefde,
Yvette
211212
Geen opmerkingen:
Een reactie posten