Walk the Talk

Lieve jij,

Daar zit ik dan… morgen mag ik een lezing geven en al dagen voel ik dat ik mij aan het voorbereiden ben, maar op een heel andere manier dan vroeger. Mijn hoofd raakt lichtelijk in paniek. Moet je de lezing niet nog een paar keer oefenen, weet je de woorden wel, wie ben jij eigenlijk om over dit onderwerp te spreken?

Dit onderwerp is “de TomTom van je ziel”. En de TomTom van mijn ziel vertelt mij deze dagen dat ik mij vooral goed moet voelen. Dat ik geïnspireerd mag zijn door alle mooie wijsheid die ‘toevallig’ mijn pad kruist. Het voelt alsof ik op het topje van de ijsberg zit en ineens de grote oceaan kan overzien, terwijl ik niet eens wist dat die bestond. Alsof afzonderlijk bewandelde paden opeens samenkomen op een grote zevensprong. Alsof ik opgetild ben door een grote golf en zo op een nieuw uitzicht geplaatst ben. Ik voel mij extreem gelukkig, dankbaar en tevreden en… piept het stemmetje in mijn hoofd – hoe moet dat nou met je lezing morgen?

Het enige wat ik in mijn hart voel is een enorm vertrouwen. Dat alle wijsheid van al die windrichtingen als vanzelf aanwezig zullen zijn als ik morgen mag genieten van het delen van mijn passie: de weg naar het paradijs op aarde.

Opeens zit mijn dochter diep verdrietig naast mij. Ze heeft net een week van flinke koorts en pijn achter de rug die bestreden moest worden met een penicilline kuur. Drie keer per dag heeft ze een gevecht geleverd om dit smerige goedje naar binnen te werken. Ze voelde zich ‘verlost’ toen ze eindelijk mocht stoppen omdat haar lichaam allergisch reageerde. Vanmorgen heeft ze te horen gekregen dat ze resistent blijkt te zijn tegen het gebruikte middel. Ondertussen is de koorts en pijn weg maar ze heeft een nieuwe kuur gekregen, een drankje dit keer. Ze huilt omdat ze het gewoonweg niet naar binnen krijgt, terwijl ze voelt dat het MOET.

Dan gebeurt er iets bij mij van binnen. Mijn TomTom vertelt mij dat haar lichaam aangeeft dat ze dit ‘spul’ niet nodig heeft of wenst. Eerst koorts die maar niet wilde verdwijnen, toen overal rode bultjes en nu een weigering van de hindernis. Ik kijk naar haar. Ze heeft een mooi kleurtje op haar wangen, heldere ogen en ik vraag haar: ‘wat zegt jouw lichaam?’
Met de prachtige wijsheid die ik de afgelopen dagen opgedaan heb, breng ik haar in haar kracht en na 10 minuten kijkt ze me aan en zegt: ‘ik voel dat mijn lichaam het zelf kan’.

‘Oké,’ zeg ik. ‘We volgen jouw eigen navigatiesysteem. We spreken af dat jij hier goed contact mee houdt. En we spreken af dat ik je na een paar dagen nog wel officieel laat testen of je bacterie-vrij bent.’ Deal. Zij gunt zichzelf haar zelfherstellend vermogen en ik vertrouw op de TomTom van mijn ziel. ‘Walk the talk’ voelt beter dan welke voorbereiding dan ook.

In liefde,

Yvette

130512