In het afgelopen jaar voelde ik mij steeds minder lekker in mijn vel zitten. Knieklachten die na een meniscus operatie niet overgingen, allerlei andere vage klachten en veel te emotioneel. Eigenlijk was ik mijzelf een beetje kwijt. Gelukkig kon ik in mijn werk mijn 'verbinding' aanzetten en kon ik doen waar ik zo van hou. Ik wijdde alles aan de overgang, heftige omstandigheden om mij heen enzovoort. Er nooit aan gedacht om het wat fysieker te bekijken.
Kees sluit mij aan op de Scio-scan die binnen een paar minuten 10.000 details gemeten heeft, zowel op lichamelijk, emotioneel als geestelijk niveau. Daarna neemt hij de resultaten met mij door. Ik heb hem niets verteld. Na de meting vertel ik hem alleen dat ik zo vreselijk moe ben, dat ik mijzelf daarin helemaal niet herken.
Alles wat hij belicht en uitlegt over de meting, voelt als herkenning in mijn systeem. Intuïtief wist ik het wel. Kees is niet verbaasd dat ik moe ben: hij vindt zowel de ziekte van Pfeiffer als van Lyme. Deze laatste is al zeker meer dan een jaar actief in mijn lichaam, dus is niet meer op bloedniveau te meten, maar zit meer in de organen.
Thuisgekomen moet ik huilen, niet van verdriet, maar van een soort rare opluchting. Ik ben toch niet helemaal gek. Dit ga ik gewoon goed aanpakken.
Mijn pijnlijk sterke intuïtie had al een mooie deal gesloten met mijn mind (lees: om de tuin geleid) door af te spreken dat we een experiment aan zouden gaan van een jaar (!) om geen afspraken te maken. Een experiment dat eigenlijk betekende dat ik zó enorm toe was aan rust. Zo ongelofelijk toe was aan slapen, uitrusten, toegeven aan wat ik al zo lang voel, alleen dat wilde ik niet toegeven. Het experiment sprak mijn mind aan omdat deze nieuwsgierig is. Hoe zou mijn leven eruit zien als ik helemaal bij de dag leef, handelend naar elke impuls die ontstaat? Hoe creatief ben je dan? Hoe helder hoor je de influisteringen van je ziel en van de ongeziene wereld? Volg je dan 100% de TomTom van je ziel? Eindelijk de in-gesprektoon van de lijn. Het toppunt van vrijheid!
Ik ben net 3 dagen begonnen aan dit experiment en heel benieuwd of het gaat lukken voor in ieder geval 2 maanden. In 2016 beginnen natuurlijk ook de opleidingen van het LevensCollege weer, maar die waren 'goedgekeurd' binnen deze afspraak ;).
Ik ben dankbaar voor mijn slimme innerlijke kind dat er een spelletje van heeft gemaakt om rust voor elkaar te krijgen. Maar nu, met dit nieuws, kan ik eindelijk toegeven aan mijn gevoel. Nu heb ik 'toestemming', wat zit ik toch vreselijk menselijk in elkaar.
Ik ben blij, ik weet nu wat het is en ik houd ervan om de uitdaging uit te gaan. Ik weet dat ik al heel ben, mijn lichaam hoeft het zich alleen maar te herinneren. En daarvoor heeft mijn hele systeem ondersteuning van mij nodig, want ik ben de enige die al die tijd al in de weg zat :).
Conclusie: Ik ga ervoor! De afgelopen jaren heb ik mij zo verdiept in healing, de kracht van de samenwerking tussen lichaam en geest, bewustwording, de laatste tijd zelfs in voeding, dus.. this is the moment. Mijn doel is: het virus uit mijn lichaam en weer stralende ogen, die mijn innerlijk licht spiegelen!
En.. ik besluit een blog bij te houden om het te combineren met mijn verliefdheid: schrijven. In mijn volgende blog vertel ik hoe ik ertoe gekomen ben om een '28 days Detox Challenge' aan te gaan en vervolgens hoe deze Detox Challenge mij vergaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten