Paradijs op Aarde

Lieve jij,

Ergens weet ik dat er diep van binnen een tuinman in mij schuilt. Herken jedat? Elk voorjaar voel ik hoe gelukkig ik mij zou voelen als ik de verse groenten uit mijn eigen tuintje klaarmaak en er dan met mijn ogen dicht van geniet. De fruitschaal vol fruit uit eigen tuin. Niks chemische troep, puur natuur, met eigen handen grootgebracht - nou ja oké met een ‘beetje’ levenskracht van de natuur.

Ik heb zo’n broer en schoonzus, wat zij aanraken met hun groene vingers verandert op slag in een weldaad van groen, bloem en vrucht. Als ik bij ze langsga, liggen mijn armen vol met groenten die ik zelf niet eens herken. Ik vertelde hen van mijn droom. ‘Weet je wat’, zei mijn broer, ‘ik geef je de stekjes van onze aardbeiplantjes als ze uitgebloeid zijn, die doen het geweldig!’ 

Zo gezegd, zo gedaan. Ik kreeg een zak vol met stekjes en ijverig zette ik ze in een stukje grond van onze tuin. Het waren er wel veertig. Ik gaf ze water en vertrouwde. Ik ging weer rustig verder met de orde van dag. Tot het oogsttijd was. Wat ik zag, raakte mij diep. Er stonden nog drie verschrompelde plantjes en verder was er niets meer van te zien. Mijn hart huilde, had ik ze ook nog dood laten gaan! Hoe kon dat nou? Het antwoord lag in aandacht en het vruchtbaar maken van de grond; naïef als ik was, had ik met water volstaan.

Ik besloot dat ik er niet geschikt voor was. Een talent, een gave is iets wat je van nature makkelijk afgaat, iets waarvan een ander ziet hoe prachtig het is en jij denkt, hoezo bijzonder? En toch voel ik mij ergens diep van binnen één met de natuur. Zou het komen omdat ik geloof in de scheppende kracht van het universum? Omdat ik geloof in het planten van je verlangens als zaadjes in je hart? Omdat ik voel dat ik zelf de tuinman ben van mijn eigen levenstuin?

Ooit deed ik een opleiding ‘Visualisatie’ bij een wijze vrouw, zij leerde mij onbewust de code van het universum te kraken. De werkelijke zaadjes van mijn levenstuin groeien door de kracht van mijn gevisualiseerde gedachten. Tijdens die opleiding tekende ik een plek waar ik ooit zou wonen met schuin daarachter een mooie ruimte waar ik mensen zou ontvangen die even niet alleen water maar ook aandacht en vruchtbare grond nodig hadden om hun levenstuin weer tot bloei te brengen. Ik bewaarde de tekening in een doos, verhuisde jaren later en vorig jaar vond ik de tekening – het was bijna precies zoals wij nu wonen met schuin daarachter de bewuste plek! 

Nu straks het eerste voorjaar weer in de lucht hangt, zal ik dankbaar zijn voor mijn figuurlijke tuinmanstaak voor levenstuinen, wetende dat ieders fruitschaal rijk gevuld is met de oogst van prachtige vruchten, elk verschillend en uniek. Van deze overvloed genieten samen, met je ogen dicht, is paradijs op aarde voor mij.

In liefde,

Yvette

090212