Eerste Stapjes

Lieve jij,

Herinner jij het je nog, je eerste stapjes? Grappig dat je dat zelf niet meer weet. En toch weet elk kind precies hoe het moet. Het is of er een onzichtbare kracht is, die je op een bepaald moment optrekt, zoals een boom naar het licht groeit.

Mijn eerste stapjes zijn een legende binnen de familie. Ik was een kontschuiver. Handen en voeten waren niet aan mij besteed. Mijn moeder keek wanhopig toe, terwijl haar buik dikker en dikker werd. Ze hoopte vurig dat ik mijn eerste stapjes zou doen, voordat ze met mij EN haar volgende schatje alle trappen naar boven moest klimmen van onze ‘drive-in’ woning.

Maar hoe goed ik mijn moeder ook vertrouwde, ik ontwikkelde mijzelf van volleerd kontschuiver tot een ‘aan twee handjes vast’-loper; ik durfde het niet alleen.

Als op een dag mijn oom langskomt en de situatie van zijn nichtje een tijdje aankijkt, pakt hij mij in mijn kraag en daar ga ik: vol vertrouwen, zo’n stevige greep geeft mij vleugels. Na een aantal rondjes door de kamer, knipoogt hij naar mijn moeder en doet op dezelfde plek een grote wasknijper. Ik stap vrolijk door, tot ik omkijk en tot mijn stomme verbazing zie dat mijn steun en toeverlaat mij al lang niet meer vasthoudt. Ik val ter plekke weer terug in mijn veilige kontschuiverij.

Gisteren moest ik er ineens weer aan denken en moest lachen om het moment. Heb ik afgelopen jaar niet meerdere malen gekozen voor de veilige vorm van kontschuiven? Zo vertrouwd, zo veilig en het werkt prima. Waarom veranderen als dit stevig voelt? En toch was er steeds die onzichtbare kracht die mij omhoog wilde krijgen. Die weet dat vallen en opstaan altijd leidt tot lopen. Die mijn droom bleef fluisteren: “schrijf mijn kind, schrijf”. Ik wachtte tot een dierbare, die ik vertrouw, voor wasknijper wilde spelen, zodat ik kon voelen dat ik het op eigen kracht ook kan.

Die dierbare blijkt mijn innerlijke leiding te zijn, de wasknijper vertrouwen.

In praktijk betekent dit volgen wat ik echt leuk vind, waar mijn ogen van stralen. ‘Gewoon’ mijn neus achterna richting de mensen die mij aantrekken, die mij inspireren, waar ik blij van word. Met de stroom mee. En als ik voel dat de wasknijper mij even niet in zijn greep heeft, val ik op mijn kont en lach erom. Zo af en toe goed aarden doet wonderen.

Deze week heb ik ervaren wat die onzichtbare kracht is, die van kontschuiven lopen maakt. Het zijn de mensen om je heen die met heel hun hart in je droom geloven, vanuit het ware eenheidsgevoel. Je wordt opgenomen in je nieuwe klas en niet alleen de juf is lief, hier vind je ware zielsvrienden.

In liefde,

Yvette Visser